Rosi & Carlos

Rosi is voor de twaalfde keer zwanger. Over ongeveer een maand brengt ze een zoontje ter wereld. En daar zijn zij en haar man Carlos erg blij mee. “Het is het laatste kind,” lachen ze. Maar daar ben ik nog niet zo zeker van. Rond hun eenvoudige houten eenkamerhuis aan een zijarm van de Amazone-rivier in Brazilië scharrelen de kippen tussen de knorrende varkens, luizige hondjes en guitige aapjes die hun staart om je been slaan. De familie zit buiten op hun overdekte terras voor het huis en verwelkomt mij en mijn reismaatje (en jungle sister, maar dat is een ander verhaal) Lesley. We hebben onze eigen Carlos meegebracht, een ervaren gids die ook kan tolken voor ons. Ons Portugees wil nog niet zo goed lukken.

We zijn per boot gekomen (de enige manier) en de eerste aanblik is armoedig. Er is geen electriciteit, geen sanitair. De familie leeft van visvangst en alles wat ze vinden in de natuur. Als er wat geld is, dan kunnen ze iets kopen in het dorp. Carlos heeft zijn baantje als manusje-van-alles in een lodge opgegeven om dicht bij Rosi te zijn nu de baby bijna geboren wordt. De kinderen gaan naar een schooltje per boot. De kans is groot dat ook zij zich settelen ergens aan de rivier.

De zonen van 9 en 6 jaar gaan ananas plukken. Deze jongens hebben nog nooit een computer gebruikt, maar ze kunnen wel perfect een machete hanteren. Met een brede glimlach wordt de verse ananas aangeboden. De aapjes rond ons springen in het rond. Ze willen constant eten en de jongens jagen hen nog wat extra op tot ze jankend ergens boven ons hoofd hangen en dan troost gaan zoeken bij vader Carlos.

Zo brengt het gezin hun dagen door. De moderne wereld is veraf, maar deze mensen lachen, vertellen, … Je ziet dat ze hecht zijn en veel tijd met elkaar doorbrengen. “Dit is het vergeten Brazilië. De mensen hier maken babies en leven dag per dag,” vertelt gids Carlos. En hij voegt er aan toe: “Dit had mijn leven kunnen zijn. Tot mijn vierde woonde ik exact zo in Peru. Tot mijn moeder besliste om naar de stad te verhuizen. Mijn vader bleef in de jungle.”

Rosi was 14 toen zij en Carlos trouwden. Nu is ze 41. In haar hele leven is ze drie keer in de stad geweest en dat vond ze maar niks. Het overweldigde haar en ze kreeg er hoofdpijn van. Dit is haar thuis, hier voelt ze zich goed. Ik kan het me niet inbeelden, een leven hier in een hut, met een dozijn kinderen rond mij. Rosi zou net zo min mijn leven willen of kunnen leiden, als ik het hare. Maar het feit dat we elkaar vandaag ontmoeten en elkaars pad even kruisen, vind ik fantastisch.

We maken een familieportret met de enkele kinderen die vandaag thuis zijn. Ik steek een kop boven vader Carlos uit en voel me een groot bleek vrouwmens. Rosi omhelst ons bij het afscheid hartelijk alsof we jarenlange vriendinnen zijn. Wat wens ik haar toe dat ze een gezond kindje op de wereld mag zetten en nog veel gelukkige dagen mag doorbrengen, omringd door haar kroost.

De jongens trekken nog snel hun beste hemd aan en kammen hun haar netjes in de plooi. Er is een feestje in het dorp waar iedereen later op de avond naar toe gaat en we geven hen alvast een vroege lift met ons bootje. Behendig geven ze onze gids Carlos aanwijzingen op de rivier die hun thuis is. Ze kennen elke binnenweg, weten aan welke boom of struik we links of rechts moeten varen. Ze gaan aan land en wij wuiven hen uit om het laatste stukje te varen naar onze Amazone lodge.

Alsof het zo moet zijn op onze laatste echte boottocht in de Amazone, spotten we nog twee dolfijnen. We juichen als kleine kinderen. De indrukken van de dag zinderen na terwijl Carlos ons bootje naar het midden van de rivier loodst om de zonsondergang te zien. Daar zitten we met drie zonder iets te zeggen zielsgelukkig te wezen. Er is alleen het geluid van de natuur en de roze gloed die het water van de rivier transformeert tot een prachtige spiegel.