Sittin’ on the dock of the bay

Het landschap is gehuld in schaduwen. Dikke regendruppels vallen neer op de voorruit, vergezeld door het monotone geluid van de ruitenwissers. Ik rij, alleen in de auto, de weg voor mij uitgestrekt. De avond heeft de regen mee gebracht, na een dag vol herfstzon. Hoewel het druk is op de snelweg, geniet ik van deze donkere rit naar huis. Zo anders dan een gejaagde dagrit. Vanavond is er geen haast. En ik ben in goed gezelschap met op de playlist ondermeer Curtis Mayfield, Isaac Hayes, Al Green en Otis Redding. Oude maar nog springlevende soul. Zo van die muziek die je eigenlijk op een krakende oude platenspeler moet beluisteren.

Ik denk aan de voorbije uren. Lopend door de stad die ik ondertussen zo goed ken. Een stukje alleen en dan in vertrouwd gezelschap. Babbelend, nu eens lachend, dan weer mijmerend. Warme vriendschap die ik koester en die nu nog bij me is, hier tijdens de solitaire rit naar huis zoveel kilometer verder. Maar afstand is maar wat je er van maakt en de kilometers die nog voor me liggen, maken de overgang naar huis wat zachter.

I’m sittin’ on the dock of the bay, watchin’ the tide rollin’ away. I’m sittin’ here restin’ my bones and this loneliness won’t leave me alone, zingt Otis. En dat gevoel overspoelt me ook hier in de auto. Allemaal samen op deze weg, maar tegelijk alleen, elk in ons eigen coconnetje. Moeders en vaders met slapende of jengelende kinderen op de achterbank, koppels, vrienden en ook solorijders zoals ik. Een zee van rode en witte lichtjes in de duisternis van de vallende nacht.

De gps staat uit. De weg is bekend. Al is de gedachte om gewoon te blijven rijden verleidelijk. Het is goed om zo in beweging te zijn, ergens en nergens. Herinneringen stromen, flarden van de babbels van die dag, gedachten over morgen en de komende week en ook wel over het onbekende later. Over kleine, onnozele dingen en ook grote vragen. Gedachten komen los, op een goeie manier. Ze vloeien mee met de kilometers en met de muziek. Bij mijn favoriete nummers gaat de volumeknop omhoog.

Move on up, toward your destination. Though you may find from time to time complication. Move on up, and keep on wishing, zingt Curtis. Remember your dream is your only scheme. So keep on pushing. Ik ken de woorden zo goed, trommel het ritme mee op het stuur.

Het is bijna een teleurstelling wanneer ik de ring rond Brussel bereik, want dat betekent dat de rit begint te korten. De snelweg is weer beter verlicht. Lelijke tankstations en een glimp van bewoning, ergens weg van het asfalt, doorbreken het isolement. Er zijn daar straten, dorpen en steden waar mensen wonen en nu hun zondagavond doorbrengen. Ze doen de afwas, stoppen kinderen in bad en bed, kijken Netflix, bedenken wat ze morgenavond gaan eten, welke vervelende vergadering ze de komende week hebben, of ze hun rekeningen kunnen betalen. Ze zijn in gezelschap of heel alleen. Ze zijn tevreden of maken zich net grote zorgen.  Daar allemaal ergens in de donkere vlakte tussen de oranje puntjes van de straatlichten.

Ik sla mijn vertrouwde straat in, daal af in de smalle inrit naar de ondergrondse garage. De poort kruipt langzaam omhoog, de verlichting floept aan en ik parkeer me op mijn plek vlak naast de muur. Na zoveel jaar draai ik dat verraderlijke hoekje blindelings in.

En dan, stilstand. Sleutel draait in het slot.
De muziek stopt. De ruitenwissers zwijgen.
De koplampen doven. Het dashboard slaapt.
De motor tikt nog na.

This two thousand miles I roamed just to make this dock my home. 

Thuis.

 

Levenskunst is er nu ook als boek! 114 pagina’s vol troost, relativering, ontroering, weemoed, blijheid, (wan)hoop, verwondering, verlangen. Meer info of bestellen.