Leef-tijd

Wat een rotwereld, rotpolitici, rotweer, rotfiles, rot weet ik veel. En nu is het ook nog mijn rotverjaardag, weer een jaar dichter bij die rotdood. Wat een rotmiserie is dit rotleven op deze rotplaneet in dit rotmelkwegstelsel. Rotzooi!

Het was maar om te lachen hé, die rotintro. Maar ze bestaan wel, mensen die alles rot vinden. En zeker wanneer ze jarig zijn. Want dan zijn ze weer ouder en dat is rotslecht, vinden ze. Ze gaan elk jaar een beetje dood op hun verjaardag, treuren over de teller die genadeloos verder tikt. En terwijl ze zo treuren hebben ze kostbare tijd verkwist, tijd waarin ze hun hoofd met meer opbeurende gedachten hadden kunnen vullen. Of met een beetje relativering. Want ouder worden we allemaal. Er zijn veel dingen waartegen je je kunt verzetten, maar niet tegen de tijd. Leven is dodelijk, vroeg of laat.

Ik ben net 40 geworden. Dat vind ik absoluut niet het evenement van het jaar. Ik voel me niet anders dan vorige week of vorige maand of vorig jaar. Maar omdat er nu geen 3 meer voor staat, lijkt het wel alsof ik me heel erg anders moét gaan voelen.

Geen dertiger meer. Auch. Niet jong, niet oud. Ergens ertussen. Halfweg (als het verder wat meezit). Aan elk decennium kleven verwachtingen en die van de dertiger jaren (trouwen, bouwen, kinderen) heb ik niet ingelost. Die van de veertiger jaren (scheiden, weer recht krabbelen als single ouder en een nieuw lief vinden) zal ik dus ook niet inlossen. Wat het wel wordt, ik zou het begot niet weten. Toch heb ik wat vooruitgang gemaakt tegenover mijn dertigste. Hoe diep ongelukkig heb ik mij gevoeld omdat ik er zo graag bij wilde horen, bij die wereld vol koppels en gezinnen. Het zou wel komen. Maar ‘het’ kwam niet of ik herkende ‘het’ niet en liet kansen passeren, wie zal het zeggen? Leren om geen verwachtingen te zetten is een moeilijke levensles, ik heb het nog niet onder de knie. Maar ik word er beter in. Ik zat te wachten tot het leven ging beginnen, maar het is verdorie bezig. Nu. Het had fijn geweest om dat als prille dertiger te weten, maar zo’n inzichten poppen niet ineens op in je hoofd. Je moet er door, door periodes van worsteling. Tja, en voor je het weet verschijnt daar dan een 4 en een 0.

Ik zie de cijfers. Maar ik vereenzelvig mijzelf er niet mee, zoals ik dat met 35 of 26 of 18 ook niet heb gedaan. Als kind en prille tiener voelde leeftijd anders. Je steekt fier je vingers omhoog om je leeftijd te bevestigen. Bent blij met kaarten en een taart waarop het cijfer prijkt. Wanneer je taart niet groot genoeg meer is om alle kaarsen te dragen, zie je dat enigszins anders. Ik ‘voel’ mij geen 40. Het zit zo niet in mijn hoofd. Het is onze samenleving die een leeftijdsobsessie heeft.

We zijn allemaal een marketingobject, een wandelend gezondheidsrisico, een potentiële relatiematch en als vrouw ook nog eens een eicelproducent met beperkte vruchtbaarheidsdatum. En jonger is altijd beter, dat is de rode draad.

Dus ja, ik begrijp het wel dat een mens wat depressief kan worden van een verjaardag. Van mij mogen ze het gerust afschaffen, zodat we gewoon onszelf kunnen zijn zonder een leeftijdslabel. Veel mensen zouden zich daar beter bij voelen. Ik ook. Ik wil niet gedwongen worden om een balans op te maken van mijn leven puur omwille van een getal. En reclame voor anti-rimpelcrèmes of magische verjongingskuren moeten ze mij ook niet aansmeren.

Misschien zie ik het ooit zwartgalliger wanneer de teller nog serieus geklommen is en mijn lijf mij daar elke dag aan zal herinneren. Wanneer het wat begint te kraken en te hangen of ziek wordt. Wanneer de jaren die achter me liggen nooit meer ingehaald kunnen worden door de jaren die nog voor me liggen. Dan zal ik denken aan de woorden die ik afgelopen zomer hoorde bij het afscheid van een levenslustige man die nog lang niet klaar was met leven maar toch moest gaan. Hugo was meedogenloos ingehaald door de dood. Hij hield niet van het woord ouderdom, zo las de vrouw van het uitvaartcentrum voor. Dat woord legt de nadruk op ‘oud’ en ‘dom’. En dat stond Hugo niet aan. Hij had het liever over leef-tijd. Tijd om te leven. En het verwonderde me dat ik dat woord nooit eerder zo in zijn essentie gezien had. Temidden van al dat verdriet was het zo’n mooie, wijze boodschap.

Een verjaardag is een moment om te vieren – op welke manier dan ook – dat je er bent, dat je leeft. Om te vieren dat de mensen die je graag ziet er zijn (liefst beperk je dat niet tot verjaardagen). Het getal doet er niet toe, niet echt. Alles is relatief. Voor een stagiair op mijn werk ben ik een oude doos, voor mijn ouders ben ik nog een meiske, voor de meeste vrienden een leeftijdsgenoot. Onze rimpels lopen gelijk op. En hoe ik naar mijzelf kijk? Dat kan ik helemaal zelf bepalen – als ik sterk genoeg ben – tegen de stroom in, los van wat de samenleving mij opdringt of van wat de pessimisten over hun rotverjaardagen zeggen.

Ik treur niet om mijn verjaardag.
Het is leef-tijd die ik al gekregen heb.