Nefast voor de feestvreugde

Spoiler alert. Het lezen van deze Levenskunst kan nefast zijn voor uw feestvreugde. De laatste weken van het jaar en de eerste van het nieuwe jaar: ik vind er weinig aan. En elk jaar precies een beetje minder. Dat zou je vroeger niet gedacht hebben als je mij bezig zag. Ik was de grote versierder. Van de kerstboom en van kerstpakketjes en de feesttafel. Met glitters en al tussen onze borden. Samen met het gebraad en de kroketjes zullen wij thuis wel wat kleine gouden en rode partikeltjes verorberd hebben. Ik werd in die decembermaand een kerstelfje dat met rood lint en sneeuwspray in huis rond huppelde. De witte kerstfiguren op de ramen lieten zelfs in de zomer bij een bepaalde lichtinval nog sporen na, maar ons mama liet mij doen. Een vleugje glamour was er ook. Mijn nichtje en ik reikten kerstawards uit tijdens onze kerstshow, een wat eigenzinnige versie van ons eigen kerstfeest (het is een schande dat wij nooit ons eigen tv-programma hebben gekregen). Zelfs onze honden ontsnapten niet aan het kerstgedoe. Die hielden een rendierdiadeem welgeteld 3 seconden op. Ik wentelde mij in de hele sfeer als in een warme deken. Dat had niks met religie en kindeke Jeez te maken. Daar waren wij absoluut niet mee bezig. Ik vond het gewoon gezellig: licht, warm en vrolijk. Mijn broer die als kleine jongen pakjeskoorts kreeg op kerstavond, legendarisch!

Toen ik alleen ging wonen vond ik het tof om mijn eigen kerstboom te zetten en lichtjes voor het raam te laten flonkeren. Sneeuwfiguren liet ik vanaf dan achterwege en van bungelende kerstmannen aan de gevel ben ik nooit fan geweest. Er zijn grenzen. Ik begon met goeie moed, maar ergens raakte ik het kwijt. Het is jaren geleden sinds ik een kerstboom gezet heb. Ik plaats nog een lichtje voor het keukenraam omdat een voorbij wandelende mens daar ook iets aan heeft.

En daar zit de angel. In mijn eentje vond ik er opeens niets meer aan dat daar een kerstboom stond te blinken in een hoekje naast de zetel. Het was niet eens zo’n kleine boom. Er was verdorie meer boom in huis dan mens. En dat stak.

Dapper ben ik nog een aantal jaren doorgegaan met de kerstversiering. Maar het is zoals koken-voor-één. Veel moeite om er dan weinig aan te hebben eens je aan tafel zit en op vijf minuten gegeten hebt om dan maar te gaan afwassen. Dat mijn ouders thuis wel nog een kerstboom zetten, kleine lichtjes branden en de tafel feestelijk dekken, dat er vrienden zijn die mij verwelkomen in hun huis in eindejaarssfeer en mij dan in de watten leggen, dat laat mij dan weer allesbehalve onverschillig. Want ik besef wat een gelukzak ik ben dat er plaatsen zijn waar ik met zo’n dagen (en anders ook) een warm dekentje rond mij gedrapeerd krijg. En weet ge, dan vind ik mezelf zo onnozel met mijn stomme gedachten over eindejaar, want waar klaag ik eigenlijk over? Dan word ik zelfs wat lastig op mezelf. Maar soms moet je jezelf gewoon toelaten om iets te voelen zoals het is, zonder dat te gaan rationaliseren of wegduwen.

Er wordt niet zoveel over gesproken over dit soort gemengde gevoelens over kerst en eindejaar, maar ik merk dat ik zeker niet de enige ben die wat worstelt. Een paar weken geleden, nog voor de kerstdrukte, was ik op stap met een vriendin langs een paar winkeltjes in de stad. Ze zocht een klein kerstaccessoire om te dragen op kerstavond. Het werden oorbelletjes in de vorm van een kerstboompje. Niet omdat ze dat zo graag wou, maar omdat het deel uitmaakte van de dresscode van haar gastvrouw. De kinderen zijn de week van Kerst bij de ex en wat moet een mens dan doen op die familiedagen? Dan ben je content dat je een paar uur bij andere mensen aan tafel kunt zitten. En als dat betekent dat je een kerstboompje door je oren steekt, dan doe je dat gewoon (het had ook een rendierdiadeem of een foute kersttrui kunnen zijn, maar we vonden de subtiele oorbelletjes de betere keuze).

Er zijn zoveel soorten eenzaamheid die scherp pieken in deze periode waarin je je moeilijk kunt afschermen van alle opgelegde cliché beelden van feestende mensen in glitterkleren aan een tafel beladen met lekkers.

Die mensen wonen in de glanzende brochure die door de postgleuf op mijn deurmat viel. Ik lees: ‘Gezellige avonden op de sofa, kerstlichtjes in de straten, verkopers van glühwein, de geur van kaneel en kerstbomen. Er heerst een magische, bijna feeërieke sfeer. De zoektocht naar het perfecte cadeau zorgt bovendien voor een vreugdevol gevoel’. De copywriter had duidelijk zelf al teveel aan de glühwein gezeten en een stevig shot kaneelpoeder tot zich genomen, recht door de neusgaten. Geluk en liefde zitten in dure cadeaus. De brochure toont een wereld vol goudkleurige horloges, zilveren clutches, magische parfums, stijlvolle tea infusers, sexy lingeriesetjes en shiny happy people. Daar zijn geen mensen te bespeuren die iemand verloren zijn of die niet bij hun kinderen kunnen zijn of door iedereen vergeten zijn of mijlenver van huis zijn met een heimwee die nooit over zal gaan.

Ik heb niemand verloren, ik ben niet vergeten en ik heb een plek die ik thuis kan noemen. Ik ben bij de gelukzakken. Dat weet ik. Ik hoop zelfs dat ik ooit weer als kerstelfje zal fladderen door een warm huis waar meer mens dan kerstboom aanwezig is. Maar weten en voelen vallen niet altijd samen. Dus voor nu: laat 2019 maar vervliegen. Het bracht me mooie momenten, maar ook slechtere herinneringen die ik nu graag van me af zou schudden. Als die aftelklok dus ergens goed voor is, dan is het om symbolisch een blad om te slaan. Diep ademhalen en weer vooruit, avanti! Het is tijd voor nieuwe plannen en avonturen.

Maar eerst … rust. Hoe drukker de massa’s in de winkelstraten, hoe schreeuweriger de reclames, hoe hoger de Mariah Carey frequentie op de radio, hoe groter mijn nood om zoveel mogelijk ruis uit te schakelen. Daarom ga ik de komende periode offline. Even geen blog, geen Facebook, geen Instagram.

Ik trek de stekker uit, maar ik beloof: het lichtje aan mijn keukenraam laat ik branden. Voor u en voor mij.

I’ll be back. Ergens in januari. Voor een nieuw jaar vol Levenskunst.