WTF?!

Ik ga er geen doekjes om winden. Current mood is dat ik het beu ben. Dit. Dit hele coronading en wat het doet met onze levens. Het gefilosofeer over de goeie dingen die het vieze virus teweeg brengt, hoe ze spreken over het nieuwe normaal dat ik niet normaal wil vinden, de ‘wij missen je, omi & opi’ gezinsclipjes op tv, hashtag samentegencorona, de virologen en politici, de pullover van Marc Van Ranst, ik heb er allemaal efkes geen goesting in.

Ik voel mij na twee maanden als een goudvis die rondjes zwemt in een veel te kleine bokaal (voor zover ik de gevoelens van een goudvis kan inschatten).

Af en toe verschijnen er eens andere gezichten langs het glas van de bokaal. Voor een online vergadering bijvoorbeeld. R krijgt de microfoon niet aan de praat en vraagt via de chat of iemand anders zijn vragen wilt stellen. D verslindt een honingwafel omdat hij al heel de dag zo druk virtueel aan het overleggen is dat hij niet naar de bakker kon gaan en zijn kinderen ook heeft volgepropt met koeken. Ze jengelen ergens op de achtergrond. Thuis en werk, dat is allemaal hetzelfde nu. En de collega’s kijken mee. Een stuk of acht hoofden in vakjes. Mute en unmute. Na anderhalf uur krijg je daar barstende hoofdpijn van.

De voorbije week leek het alsof alles zich daar wat had opgestapeld in mijn hoofd. Op een ochtend had ik geen goesting om op te staan. Het gevoel overviel mij. Het zou weer een dag worden vol communicaties over corona. Wij doen niets anders meer dan daar over mailen, vergaderen, schrijven, filmen, fotograferen, publiceren. HET STOPT NIET. Een WTF?! momentje overviel mij daar onder de lakens, zo van ‘is dit het nu?’. Gaat dit het leven zijn de rest van dit jaar en wie weet nog langer, met af en toe een paar dingen die weer mogen maar die je misschien niet wilt doen omdat het allemaal zo voorwaardelijk is?

Ik wou heel diep onder het dekbed kruipen en daar misschien een boek gaan lezen bij het licht van een zaklamp of bedenken waar ik begot nog over moet schrijven op Levenskunst.

Voor het eerst in bijna twee jaar bloggen is mijn overzicht met schrijfsels in wording leeg. Het inspiratiepeil stond zo laag als dat van het grondwater. Wie zal wéér een stuk willen lezen over mijn gedachten tijdens het avondlopen of het zitten op de dorpel van mijn voordeur? Slaan die gedachten nog ergens op eigenlijk? En ik baalde ook nog eens omdat het besef insloeg dat ik mijn al helemaal uitgekiende en deels betaalde droomreis dit najaar niet ga maken. Het zou mijn jaar worden, Petra springt de wereld in. Niet dus. En nu zit ik verzekerings- en annuleringsclausules na te lezen en het komt allemaal op hetzelfde uit: corona draait mij een loer. ‘K weet het: het is een first world problem. Er zijn plaatsen waar ze nu de doden in massagraven stoppen. Er zijn mensen die hun leven op losse schroeven zien staan. Maar toch steekt het een beetje. En ik stond mezelf voor het eerst toe om dat niet weg te relativeren.

Hoe langer iets duurt, hoe meer je er aan went, zou je denken. Maar ik voel het tegenovergestelde. En ik sta daar niet alleen mee, merk ik rondom mij. Er zijn geen ijkpunten meer, geen plannen of alleen onzekere. Een mens heeft perspectief nodig. En contact, écht contact met anderen. Iemand in de ogen kijken zonder dat er een webcam tussen hangt. De warmte van een ander voelen.

Mijn verstand zegt: ‘zaag niet, ge hebt het goed!’. Een situatie is voor een groot deel wat je gedachten er van maken. En echt, ik heb al veel positieve gedachten gehad. Ik geniet van kleine dingen, bewandel mooie paadjes in de buurt, hoor het ruisen van de bomen en beeld me dan in dat ik in een Zuid-Frans dorp met vakantie ben (dat lukt beter bij ondergaande zon). Maar de verbeelding heeft beperkingen. De Barebeek is de Barebeek. En er is niemand om die fles Franse rosé mee te kraken. Af en toe heeft een mens ietsje meer nodig.

Voorlopig geraak ik voor dat ‘ietsje meer’ niet verder dan een uitstap naar het tuincenter. Het feit dat ik dat een uitstap noem, zegt veel. Ik ben daar compleet losgeslagen.

Bij de aanblik van zoveel planten en kleuren verloor ik alle zelfbeheersing. Planten had ik nodig, ja de planten en bloemen zouden alles goed maken. Kleur op het terras en in de border, voor alle uren die ik daar nog ga doorbrengen in de bubbel met me, myself and I. Met een gevaarlijk volle kar manoeuvreerde ik eenrichtingsgewijs door de gangpaden. Achter mij klonk een luide mannenstem. Ik schrok, want ik ben niet veel meer gewoon. Hij zei iets onverstaanbaars. Verdwaasd keek ik achterom. Het was een medewerker van het tuincentrum die een andere klant hielp. Het onverstaanbare woord was de naam van een plant. De plant waar ik nu voor stond, zo zei hij, niet geheel onvriendelijk. “Ik stap wel door,” zei ik. “Spijtig,” zei hij. Ik verdween licht blozend met mijn stukken troost in tinten paars en roze, op weg naar de lange rij aan de kassa.

En zo draai ik rond en rond en rond, als een goudvis in een bokaal. Volgens Steven Van Gucht, de viroloog die zijn hemden laat strijken door buurvrouw Conny – want dat is dezer dagen ook nieuws – komt het goed. “Deze pandemie zal voorbij gaan. We zullen weer normaal leven,” biedt hij troost vanuit zijn living. En nu zweven we tussen wat we vroeger normaal vonden en het normaal dat zich nog aan het vormen is. We leven in een tussen-zone met WTF?! momentjes.

Het is wat het is. En het is wat ik er van maak. Binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten (Jules Deelder).

Daarom heb ik beslist: ik ben geen goudvis in een bokaal. Inspiratiepeil stijgt zelden binnen beslotenheid.

Ik ben een zeemeermin die vertoeft langs de oevers van de Barebeek tot ze weer in oceanen zwemt, diep duikt en dan boven de golven springt met haar zeemeerminvriendinnen.