"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Dikke Boom heet hij. De dikste eik van Nederland. 450 à 500 jaar oud. Op een prachtige lentedag staan wij, drie wandelende vriendinnen, naar hem te kijken temidden van de Gelderlandse velden. We voelen de kilometers in onze benen en hebben nog een hele weg te gaan. Niet eens zo ver van huis, zijn we... Lees verder →
Op het dorpsplein van Verezzi, hoog boven de azuurblauwe zee, tikt de klok trager. Drie vrouwen, dorpelingen, schuifelen behoedzaam over de met ronde keien geplaveide steegjes en houden halt nabij de kerk. Het gebouwtje verzinkt in het niets in vergelijking met de duomo's en chiesa's die je op een Italië roadtrip tegenkomt, klein en eenvoudig... Lees verder →
Op het perron wacht ik, in de winterzon. Brussel heen en terug. Op het middaguur is het rustig reizen van het lokaal station naar de stad. Het is de trein van de tussenstops. Ik zou de presentatie voor de namiddag nog een laatste keer kunnen bekijken, maar in plaats daarvan staar ik uit het raam.... Lees verder →
Het landschap is gehuld in schaduwen. Dikke regendruppels vallen neer op de voorruit, vergezeld door het monotone geluid van de ruitenwissers. Ik rij, alleen in de auto, de weg voor mij uitgestrekt. De avond heeft de regen mee gebracht, na een dag vol herfstzon. Hoewel het druk is op de snelweg, geniet ik van deze... Lees verder →
Op zijn 30 jaar oude cassetterecorder luistert hij naar John Lennon en Lionel Richie. Dat vertelt hij mij, ergens in de Sierra Maestra waar Che Guevara en zijn rebellen ooit guerilla voerden vanuit hun schuilplaatsen in de beboste bergen. Carlos woont hier al zijn hele leven. Zijn t-shirt is versleten, er zitten grote gaten in,... Lees verder →
Levenskunst 