"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het lange weekend begint, maar ik voel het nog niet. De werkweek is lang en druk geweest. En mijn gedachten, ik weet eerlijk gezegd vaak niet precies waar ze zijn, ergens tussen overal en nergens. Met een zwaar hoofd en een volle laptoprugzak stap ik van mijn auto naar de voordeur. Meteen zie ik het.... Lees verder →
Het dorpskerkhof met het oude gietijzeren hek en de rode bakstenen muren ligt er zoals altijd verlaten bij. Het is een plek waar ik enkele keren per jaar langsga, een stille roep van de grafstenen volgend. Het zijn korte, ongeplande bezoekjes waarbij ik mijn overgrootouders en grootouders in gedachten groet, los van ook maar enige... Lees verder →
Op kousenvoeten komt ze het podium op. Letterlijk. Ze draagt dikke sokken en een comfortabel groen huispakje. Haar haar is nonchalant opgestoken. Alsof ze klaar is om zich in de zetel te nestelen onder een dekentje. Maar de spotlights zijn op haar gericht. Het publiek wacht en kijkt, de oren gespitst. Naima Joris gaat zitten... Lees verder →
Een toren van zoets en hartigs staat tussen ons in, op de tafel van de kleine koffiebar. Daar aan het raam, met uitzicht op de voorbijwandelende eindejaarsshoppers, hebben we ons genesteld. Mensen trekken rare grimassen met miezerregen en wind op hun gezicht. Dat beseffen ze zelf niet, maar wij zien het, warm achter het raam,... Lees verder →
Op het perron wacht ik, in de winterzon. Brussel heen en terug. Op het middaguur is het rustig reizen van het lokaal station naar de stad. Het is de trein van de tussenstops. Ik zou de presentatie voor de namiddag nog een laatste keer kunnen bekijken, maar in plaats daarvan staar ik uit het raam.... Lees verder →
E. en ik hebben elkaar in tijden niet gezien. Zo lang niet dat ik haar bij aankomst op onze midweekse lunchplek een cadeautje overhandig. In kerstpapier. Het exemplaar van mijn boek Kommerkwel dat vorig jaar in december kerstmansgewijs in haar brievenbus had moeten belanden, maakte een retour naar afzender. 'Vrolijk kerstfeest!' had ik geschreven op... Lees verder →
Onder onze voeten knisperen de herfstbladeren. Goudgeel dekken ze de bospaden af, verhullen ze boomwortels en rotsige punten. Het is zondagochtend en vanuit de vallei beneden ons klinkt nog geen gejoel uit het pretpark dat neergepoot is rond de waterval. De stoeltjeslift naar de panoramische toren - een bruut betonnen bouwsel met draaitrappen - hangt... Lees verder →
Op een steenworp van het Castel Sant'Angelo in Rome ben ik omringd door boeken en koffie. De 'Bibliobar' in openlucht ontsnapt aan de massa toeristen die vlak rond de Engelenburcht blijven hangen en dan richting Sint-Pietersplein tsjokken. Hier onder de platanen op de oevers van de Tiber verdwijnt de drukte op de achtergrond. Er is... Lees verder →
Met de Semois als gids wandelen wij, drie vriendinnen, door schijnbaar eindeloze valleien. Langs kleine dorpen meanderen we, samen met de rivier. Soms is het water zo dichtbij dat we er onze vermoeide voeten in zouden kunnen baden. Dan weer worden we van de stroom gescheiden door dichtbegroeide oevers. Soms graaien prikkerige braamstruiken en netels... Lees verder →
“Levensweg. De beste keuze qua weg is, in mijn optiek, de Heere Jezus.” Licht verbijsterd lees ik de woorden die als commentaar op een levenskunstschrijfsel van enige jaren geleden in mijn mailbox zijn beland. Het verhaal ging over het gezelschapsspel Levensweg. Maar voor deze lezer is Levensweg in geen geval een spel. Wij mensen hebben... Lees verder →
Levenskunst 