Halfdood en alleen

“U bent 41, voor een verzekeraar staat u al met één been in het graf.” De adviseur bekijkt mijn gegevens en windt er geen doekjes om aan de andere kant van het computerscherm. Jozef heet hij. Een man van cijfers. Als vrouw van woorden had ik zo’n gesprek met een cijfermens nodig. Om de balans... Lees verder →

Chillende benen

Zaterdagochtend, iets na negen. Tien gezichten verschijnen in kotjes op mijn laptopscherm, het ene al vermoeider dan het andere. Mijn eigen aanblik oogt ongetwijfeld nog verfrommeld, met snel gekamd haar en ogen die nog niet helemaal wakker zijn. Voor corona bestaat het weekend niet, althans niet in het ziekenhuis. Na meer dan 13 maanden zijn... Lees verder →

Blog op WordPress.com.

Omhoog ↑