Chillende benen

Zaterdagochtend, iets na negen. Tien gezichten verschijnen in kotjes op mijn laptopscherm, het ene al vermoeider dan het andere. Mijn eigen aanblik oogt ongetwijfeld nog verfrommeld, met snel gekamd haar en ogen die nog niet helemaal wakker zijn. Voor corona bestaat het weekend niet, althans niet in het ziekenhuis. Na meer dan 13 maanden zijn we geroutineerd in het crisisoverleggen. Op deze zaterdagochtend blijft de gezamenlijke ‘tot morgen’, aan het einde van het overleg, echter onuitgesproken hangen. Er valt een korte stilte. Tien gezichten in kotjes, zwijgend. Het is een gezamenlijk besef van de absurditeit van deze eindeloze puzzel die gelegd moet worden, elke dag opnieuw. Het besef ook dat er achter elk cijfer, elk bed, het verhaal van een mens schuilt. Er bestaat geen pauzeknop voor hersentumoren, hartaanvallen en niertransplantaties te midden van de corona besognes.

“Wanneer gaan die terrassen open?” doorbreekt iemand cynisch het stilzwijgen. Scheve lachjes op het scherm. We zouden ook kunnen bleiten, maar groen lachen is de betere optie.

Na het ochtendoverleg draai ik de knop om naar weekendmodus, dat moét. Het helpt dat buiten de zon lonkt en de vogels kwetteren. Het leven gaat door, anders dan voorheen, maar het gaat door en ik wil het koesteren. Kussens in vrolijke kleuren nodigen uit om weg te zinken in zachtheid, heel traag koffie te drinken en gedachten te laten fladderen. ‘LANTERFANT’ staat er gegraveerd in het hout van mijn tuinbank. Je mag dat gerust als een statement beschouwen. De weekendkrant ligt naast mij, maar ik ben niet zeker of ik ze wil lezen. Ik ben op nieuwsdieet. De persconferenties na een Overlegcomité en de lang uitgesponnen Journaals volg ik niet meer. Ik doseer mijn nieuwsinname, kijk na wat ik moet weten om geïnformeerd te blijven en mijn werk goed te doen, maar wil me niet laten overspoelen door nieuwsprikkels. Met kritische blik blader ik door de krant. ‘Pinksteren wordt het kantelpunt,’ beweert een minister. Op de bijhorende foto zit hij achter een stapel dossiers aan zijn bureau, het hoofd lichtjes gebogen in een poging tot fotogeniek zijn. Mijn aandacht verplaatst zich naar het magazine* bij de krant.

Alles wat pakweg niet de woorden besmettingen, corona, terras, virus en vaccinatie bevat, is potentieel leesvoer. Een artikel over de Airfryer en de vraag of die nu echt zo knapperig bakt zonder olie, lijkt me veilig terrein.

Het is zo’n heerlijk ongecompliceerd, praktisch onderwerp. Er is nog een realiteit buiten het c-woord, eentje waarin een mens zich op een lanterfantbank enige minuten kan buigen over de pro’s en con’s van een keukentoestel en de knapperigheid van kippenbillen en goudgele aardappelreepjes.

Gelukkig staat er ook meer inspirerende coronavrije inhoud in het krantenmagazine. ‘Do no harm, but take no shit’, springt een quote me in het oog. Het is DE ZIN van deze week, aangereikt door Kim Leysen alias Mme ZsaZsa, opgetekend en gefotografeerd door Alexia Leysen. Het is een levensadvies waar ik me helemaal in kan vinden. Het heeft me jaren gekost om te beseffen dat dat stukje achter de komma ook heel belangrijk is.

Daar zit ik dan, lanterfantend, voeten omhoog in de kussens van mijn tuinbank, gedachten airfryend tot knisperige levensinzichten.

Ik deel een snapshot van de quote op mijn Levenskunst Instagram, inclusief glimp van benen op de bank. ’s Avonds is er een bericht van Alexia Leysen. Ik ken haar niet en zij mij niet. Tot nu dan. Ze heeft mijn beeld gespot. ‘Wat een fijne foto van DE ZIN! Mag ik die gebruiken?’ Dat mag ze. Het is tenslotte haar rubriek die ik aan het lezen was. ‘Ik wil elke week wel een foto van DE ZIN op jouw chillende benen in de zon :-)’ antwoordt ze. Ik moet lachen. Het ging mij om de quote, maar de chillende benen spreken blijkbaar ook tot de verbeelding. Het zijn de benen van een vrouw die steeds beter leert lanterfanten omdat ze voelt hoe belangrijk dat is, jezelf een poosje kwijt maken, een koffie nemen en de tijd. De wereld even aan je voeten leggen, en laten liggen. **

*De Standaard Magazine

** Geïnspireerd op het gedicht ‘Thuis’ van Judith Nieken