"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Palermo hult zich in duisternis wanneer wij, drie vriendinnen, op Siciliaanse bodem landen. Op de bus van de luchthaven naar het centrum tekenen zich achter het raam vage contouren af van heuvels en rotsachtige hoogtes, met stipjes licht waar er huizen zijn. De stad wacht nog een nacht om zich aan ons te tonen. Het... Lees verder →
Onder de Spaanse septemberzon zwemmen we in een baai. Drie vrouwen in de zee. Op een heuvel boven ons glinsteren de witte gevels van het oude PeñÃscola. De kabbelingen van het water dragen ons. De bodem onder onze voeten blijft vast. Hoe verder weg we zwemmen en drijven, hoe ondieper het water wordt. We landen... Lees verder →
Het geklingel van de tram, het zigzaggen van de fietsers, het slenteren van de shoppers op en naast de voetpaden; het zijn vervlogen indrukken die terugkomen, rijdend door de stad. De laatste keer dat ik mijn auto doorheen de drukte loodste, kan ik me niet eens herinneren. Het verkeerslicht blijft eindeloos rood. Beschut achter het... Lees verder →
Woorden stromen, lachsalvo's klinken. In alle staten zijn we. Het zou aan de stormwind kunnen liggen die inbeukt op de kleine auto zo op weg naar huis. Of omdat het weekend bijna gedaan is en wij er nog niet klaar mee zijn. Maar niets van dat. Wij hebben net in de ogen gestaard van artiesten,... Lees verder →
Levenskunst 