"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Voor het eerst in 3,5 maand loop ik door het centrum van ‘mijn’ stad. Mechelen herleeft. Hipsters met trendy tote bags nemen weer bestudeerde spontane selfies op het wandelpad over de Dijle. Ik loop er in mijn eentje verloren bij. Want het voelt zo anders. Ik moet mijn draai vinden langs de pijlen, de 1,5... Lees verder →
Stemmetjes uit een vervlogen verleden klinken. Ze babbelen, zingen, lachen. Mijn eigen kinderstem en die van mijn broer en mijn nichtje. Geluidsfrequenties die samen iets tastbaar nalaten van wat voorbij is, op fragiele donkere tape rond de spoeltjes van de cassettes. Opnames gemaakt met de radio die we van papa hadden gekregen. Zo’n vader heb... Lees verder →
We hebben een afspraak met Joe. In Oostende. Op zondagavond. Tom en ik. Kleine broer en grote zus. Hoewel, de tijd dat hij een kop kleiner was dan ik is alweer lang vervlogen. We doen dit niet vaak, samen op pad gaan, gewoon onder ons tweetjes. Doorgaans zien we elkaar thuis (bij de mama en... Lees verder →
Zomers leken eeuwig te duren. Het lied van de krekels zong ons naar bed of naar ons matras in de tent in de tuin, de geur van vers gemaaid gras in onze neusjes. Dromen vol avonturen voor een nieuwe dag. Mijn broer en neef bouwden kampen ergens te velde en haalden deugnieterij uit die zelfs... Lees verder →
Levenskunst 