"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Een toren van zoets en hartigs staat tussen ons in, op de tafel van de kleine koffiebar. Daar aan het raam, met uitzicht op de voorbijwandelende eindejaarsshoppers, hebben we ons genesteld. Mensen trekken rare grimassen met miezerregen en wind op hun gezicht. Dat beseffen ze zelf niet, maar wij zien het, warm achter het raam,... Lees verder →
“Het weer: nevel, mist, wolken.” In een hoekje van de weekendkrant wordt de staat van de winterdag kernachtig samengevat. De wereld buiten mijn raam is een waas van onbestemde vale tinten. Doods, onbeweeglijk, wachtend op de lente, op een nieuw begin. Iemand heeft een sluier geworpen over het dorp, het land, de wereld. Zelfs geluiden... Lees verder →
Soms vraagt een mens zich af. Hoe het in godsnaam overleven. De nacht vol boze dromen. Een wekker om half zeven. De stem van Luc De Vos schalt door de supermarkt, over alle gemaskerde mensen heen. Niemand geeft de indruk de woorden te horen. Soms vraagt een mens zich af. Ik luister tussen de winkelrekken... Lees verder →
Uitgeblust zit ik in de zetel. Het is laat. Te laat voor het lokale frietkot om nog open te zijn. En daarom zit ik daar met een bord kroketten op mijn schoot. Kroketten met een klodder mayonaise. Marginaal, ik weet het. Maar ik heb er een werkweek van 80 uur op zitten, voel mij lichtjes... Lees verder →
Twee boeken liggen naast elkaar. Het ene is groenblauw, het andere oranje. Het oranje exemplaar heeft het over ‘De edele kunst van not giving a fuck – De tegendraadse aanpak voor een goed leven.” Het andere - appelgroenzeeblauwe - exemplaar kopt ‘Give a fuck – waarom het leven beter is als je er wél om... Lees verder →
Levenskunst 