Caramelmousse

Een toren van zoets en hartigs staat tussen ons in, op de tafel van de kleine koffiebar. Daar aan het raam, met uitzicht op de voorbijwandelende eindejaarsshoppers, hebben we ons genesteld. Mensen trekken rare grimassen met miezerregen en wind op hun gezicht. Dat beseffen ze zelf niet, maar wij zien het, warm achter het raam, ons lavend aan witte pioenthee en scones met clotted cream en lemoncurd. Zo laten we het jaar stilletjes uitbollen. Een jaar dat niet lief is geweest voor mijn nochtans lieve vriendin. En ook het nieuwe jaar, daar loerend om de hoek, kondigt zich met veel onzekerheid aan. Onzeker, dat is een nieuw jaar per definitie altijd, voor iedereen. Alleen negeren we dat doorgaans vakkundig, ons vastklampend aan plannen die we maken, aan vertrouwde routines die ons doorheen de dagen loodsen.

Hier in de koffiebar smaakt het leven zacht en zoet.

We sippen van onze thee, nemen nog een hap van de toren vol lekkers. We praten, bedachtzaam. En we observeren de wereld achter het raam. Een moeder slaat haar kleuter op het hoofd. Het meisje begint onbedaarlijk te huilen, weigert nog een stap vooruit te zetten. Deze scène past niet in het door reclame georchestreerde beeld van eindejaar, waarin iedereen lacht aan rijkelijk gevulde tafels, met een kamerhoge kerstboom blinkend op de achtergrond. Ondertussen, hier in de stad, staan de parkings VOLZET, buigen paraplu’s in de wind, jengelen de kinderen en worden papieren winkelzakken vol cadeaus en pre-solden koopjes nat.

Wat wij delen, hier tussen de caramelmousse en finger sandwiches, is niet te koop en kan niet verpakt worden.

Vriendschap, die van de levenslange soort, overstijgt de seizoenen. Over pieken en langs dalen gaan wij, verbonden met elkaar. Kleine meisjes zijn we al lang niet meer, en toch zijn wij het nog, net als toen. Alleen wat groter.

In de koffiebar is het rondom ons een komen en gaan. Af en toe tuurt een voorbijganger naar binnen, hopend op een beschikbaar tafeltje. Ons plekje blijft bezet, de hele namiddag lang. We babbelen over boeken en podcasts, over hoe de dingen niet altijd gaan zoals je het zou willen, over niet weten wat er komt, over koekenzingen, over sneeuw.

Onze toren van zoets en hartigs slinkt. Het laatste restje thee is koud, maar mijn hart voelt warm.

* ’t Salon, Mechelen (niet gesponsord :-))