Wees niet bang

“Het weer: nevel, mist, wolken.” In een hoekje van de weekendkrant wordt de staat van de winterdag kernachtig samengevat. De wereld buiten mijn raam is een waas van onbestemde vale tinten. Doods, onbeweeglijk, wachtend op de lente, op een nieuw begin. Iemand heeft een sluier geworpen over het dorp, het land, de wereld. Zelfs geluiden klinken gedempt, alsof alles een flauw afkooksel geworden is van een ander soort leven dat ik me meen te herinneren. Bewegend van coronagolf naar coronagolf lijkt het leven een wachtkamer geworden voor betere tijden. 

Enkele duizenden kilometers van mij vandaan wandelt een vrouw in snijdende kou door witte landschappen.

Sneeuw knispert onder haar voeten en glinstert in het licht van de zon. Ze komt uit Duitsland en heeft net haar intrek genomen in een dorp in Zweeds Lapland. Een jaar lang zal ze leven volgens de seizoenen, dicht bij de natuur. Berni heet ze. We moeten een jaar of 18 geweest zijn toen we bevriend werden en lange brieven schreven over onze dromen en verwachtingen. Het verbaast me niets dat ze nu helemaal alleen naar deze uithoek getrokken is, om te exploreren en te schrijven. In een YouTube video toont ze haar nieuwe leefomgeving. Boven haar huis danst het groene noorderlicht in de poolnacht. Het daglicht is schaars, maar veel helderder dan het vale winterlicht in haar thuisstad. ‘De stilte, hoor je de stilte?’ fluistert ze te midden van een eindeloze sneeuwvlakte. De takken van de bomen buigen onder het gewicht van dikke pakken sneeuw.

‘Ik wil zijn zoals deze bomen,’ mijmert ze, ‘hoe zwaar iets me ook teneerdrukt, ik zal zachtjes meebuigen tot ik weer rechtop kan staan.’ 

De virtuele wandeling doorheen de witte, stille, weidse landschappen kikkert me op. Er is een blauwe hemel, een bredere horizon, als je het maar wilt zien. Er is meer dan de stroom van ronduit deprimerende nieuwsberichten. “We leven in verknipte tijden,” kopt een bijlage van de weekendkrant die ik na enige aarzeling kocht. Een pot straffe koffie helpt het nieuws door te slikken. Er heerst angst voor vi(Russen), voor kindermoordenaars, voor de mens naast je op het perron van de metro, voor aanranders en verkrachters, voor de kracht van de natuur, voor de energiefactuur, voor de toekomst. En toch, in het licht van de wereldgeschiedenis is er niet veel nieuws onder de zon. Onzekerheid is er altijd geweest, shit happens (virussen ook) en er is bitter weinig waar we controle over hebben. Meer leven vanuit dat besef, kan bevrijdend zijn. Minder nieuws volgen ook.  

Ergens aan een raam in een woonzorgcentrum zit Magda. De zon valt over haar zilvergrijze haar. Haar stem klinkt zacht. Het is een vrouw die nadenkt voor ze iets zegt.

Met de blik van een filosofe overschouwt ze wat voorbij is. ‘Mijn leven, ik heb ervan genoten,’ zegt ze, rustig en berustend. Ze heeft nu geen dromen en verwachtingen meer. Dat vindt ze het moeilijkste aan oud worden. Haar woorden raken me. Ze komen tot mij langs het tv-scherm waar Philippe Geubels praat met senioren. ‘Magda, welke raad zou je geven aan jonge mensen?’ vraagt Philippe. Een korte stilte valt. Dan zegt ze, op dezelfde rustige toon: ‘Wees niet bang … om het leven aan te pakken.’ Ik ben haar dankbaar voor die woorden.

Wees niet bang.
Zie de blauwe lucht en de brede horizon.
Dein zachtjes mee, zoals de takken van de bomen onder het gewicht van de sneeuw.

Foto: Bernadette Olderdissen,