"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het is zomer en het regent. De. Hele. Tijd. Of zo lijkt het althans. Ze zijn er wel, de opklaringen. De momenten waarop de lucht toch blauw kleurt. Tot de volgende bui. Op mijn vrije dag, enkele dagen na de storm code oranje, word ik wakker bij het geluid van striemende regen en een zeurende... Lees verder →
Gent ontwaakt moeizaam na de opening van de fameuze stadsfeesten. Verzamelingen blikjes, afval en een plas braaksel zijn de overblijfselen van het feestelijk gedruis, druk en dronken, over de geplaveide straten. Straks barst het weer los. Dan wemelt het van de feestgangers, muziek klinkt op de pleinen en bellemannen klingelen dat het een lieve lust... Lees verder →
Het geklingel van de tram, het zigzaggen van de fietsers, het slenteren van de shoppers op en naast de voetpaden; het zijn vervlogen indrukken die terugkomen, rijdend door de stad. De laatste keer dat ik mijn auto doorheen de drukte loodste, kan ik me niet eens herinneren. Het verkeerslicht blijft eindeloos rood. Beschut achter het... Lees verder →
‘Bedankt voor de fijnste 1 november sinds jaren,’ komt het berichtje binnen. Ik lees het en glimlach. Ja, het was de fijnste 1 november. Volgens de traditie hoort dat een grijze, triestige dag te zijn waarop je, in gedachten of op het kerkhof tussen steen en chrysant, treurt om wie er niet meer is. Zelfs... Lees verder →
Levenskunst 