"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Rubjerg Knude. Het zou de naam van een Deense man kunnen zijn, een afstammeling van één of ander Vikinggeslacht. Niets van dat. Rubjerg Knude is een vuurtoren langs de ruige westkust van Noord-Jutland. Van ver zie je het witte baken boven het woeste duinenlandschap uitsteken. Op deze zomerdag met wollige wolken in een blauwe lucht... Lees verder →
Met een ajuin in de hand lopen mijn travel sister Lesley en ik door de woestijn van Lompoul. Het is een rode ajuin, vers van het veld. Gekregen van een fiere Senegalese landbouwer. Hier in deze droge woestenij werken de lokale boeren hard om een stukje groen te onderhouden. Dat is enkel mogelijk dankzij de... Lees verder →
Met een dampende koffie in de hand, genesteld in de zetel die uitkijkt over de tuin, zie ik de opkomende zon steen per steen de muur van de buren verlichten. Het belooft een zondag te worden in alle betekenissen van het woord. Ik haal adem. Ik heb het gehaald. Ik ben de winter doorgekomen. De... Lees verder →
Palermo hult zich in duisternis wanneer wij, drie vriendinnen, op Siciliaanse bodem landen. Op de bus van de luchthaven naar het centrum tekenen zich achter het raam vage contouren af van heuvels en rotsachtige hoogtes, met stipjes licht waar er huizen zijn. De stad wacht nog een nacht om zich aan ons te tonen. Het... Lees verder →
Met z'n achten zitten we verspreid over het gras. Op de heuvel voor ons ligt Sudely Castle, de eindbestemming van onze laatste dagtocht van de wandelweek doorheen de Cotswolds. Niemand zegt een woord. Een moment van introspectie. Gids Geert, ergens onderweg in dit bucolische stukje Engeland omgedoopt tot Gerald, is ondertussen gekend en geliefd voor... Lees verder →
Onder de Spaanse septemberzon zwemmen we in een baai. Drie vrouwen in de zee. Op een heuvel boven ons glinsteren de witte gevels van het oude Peñíscola. De kabbelingen van het water dragen ons. De bodem onder onze voeten blijft vast. Hoe verder weg we zwemmen en drijven, hoe ondieper het water wordt. We landen... Lees verder →
Op het dorpsplein van Verezzi, hoog boven de azuurblauwe zee, tikt de klok trager. Drie vrouwen, dorpelingen, schuifelen behoedzaam over de met ronde keien geplaveide steegjes en houden halt nabij de kerk. Het gebouwtje verzinkt in het niets in vergelijking met de duomo's en chiesa's die je op een Italië roadtrip tegenkomt, klein en eenvoudig... Lees verder →
Op een steenworp van het Castel Sant'Angelo in Rome ben ik omringd door boeken en koffie. De 'Bibliobar' in openlucht ontsnapt aan de massa toeristen die vlak rond de Engelenburcht blijven hangen en dan richting Sint-Pietersplein tsjokken. Hier onder de platanen op de oevers van de Tiber verdwijnt de drukte op de achtergrond. Er is... Lees verder →
Ik geloofde hem eerst niet toen hij omhoog wees naar een helder punt in de nachtelijke hemel en zei: “Dat is Mars.” Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Claudio was opgegroeid onder de schitterende sterrenhemel zonder licht- en luchtvervuiling en kende zowel het uitgestrekte land rond de boerderij als de constellaties hoog boven ons... Lees verder →
Vijf dagen ver in onze wandelweek bereiken we Ver. En of we ‘Ver’ zijn. Ver van de routine, de dagelijkse besognes, het thuiswerkkantoor. Onze gastvrouw schotelt ons op haar zonovergoten terras met uitzicht over de weilanden een schaal met hapjes voor. ‘Meisjes,’ noemt ze ons. Dat zijn wij tot onze vreugde deze week, meisjes, les... Lees verder →
Levenskunst 