"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Op een steenworp van het Castel Sant'Angelo in Rome ben ik omringd door boeken en koffie. De 'Bibliobar' in openlucht ontsnapt aan de massa toeristen die vlak rond de Engelenburcht blijven hangen en dan richting Sint-Pietersplein tsjokken. Hier onder de platanen op de oevers van de Tiber verdwijnt de drukte op de achtergrond. Er is... Lees verder →
Ik geloofde hem eerst niet toen hij omhoog wees naar een helder punt in de nachtelijke hemel en zei: “Dat is Mars.” Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Claudio was opgegroeid onder de schitterende sterrenhemel zonder licht- en luchtvervuiling en kende zowel het uitgestrekte land rond de boerderij als de constellaties hoog boven ons... Lees verder →
Vijf dagen ver in onze wandelweek bereiken we Ver. En of we ‘Ver’ zijn. Ver van de routine, de dagelijkse besognes, het thuiswerkkantoor. Onze gastvrouw schotelt ons op haar zonovergoten terras met uitzicht over de weilanden een schaal met hapjes voor. ‘Meisjes,’ noemt ze ons. Dat zijn wij tot onze vreugde deze week, meisjes, les... Lees verder →
De volle maan schijnt door de bomen. L en ik stoken een kampvuurtje op. We zijn op de vlucht voor de buitenwereld, de wereld waarin wij nu al een jaar veel te veel tijd alleen doorbrengen, op lokale paden vaak solo en soms in gezelschap kilometers aaneenrijgen onder onze wandelzolen en bij momenten wanhopig worden... Lees verder →
Laatzomerdag. Het soort dag waarvan we op kille, grijze herfstdagen alleen maar kunnen dromen. De frisse geur van een opengesneden citroen mengt zich met het zoet-pikante aroma van de steeltjes kruidnagel in het vruchtvlees. Het zou een natuurlijk afweermiddel tegen wespen moeten zijn, maar de kleine ambetanteriken trekken zich daar weinig van aan. Met één... Lees verder →
Ik ging dit jaar 5 weken door Australië reizen. Het is 2 dagen en half Ardennen geworden. En die 2 dagen en half zijn al voorbij. De zomer strekt zich voor mij uit zonder wezenlijke plannen. Zelfs de twee weken vakantie die ik nu na lang treuzelen eind augustus heb ingepland, voelen voorwaardelijk. In het... Lees verder →
Kom, neem mijn hand. Of nee, dat mag nu niet. Laat mijn hand los. Wandel, klauter mee langs steile, modderige paadjes in een ondoordringbaar woud hier heel ver vandaan. We schuiven weg, vallen op ons gat. Tot we de reus vinden en nederig neerknielen. Wat je ook doet, kijk hem niet in de ogen. En... Lees verder →
Stof. Een wolk van stof. Dat was het eerste teken van een tegenligger, in de verte. Soms kwam het teken een paar keer per uur. Soms maar om de paar uur. Het was als de tegenligger kwam dat je jezelf eraan moest herinneren om aan de linkerkant van de weg te blijven en niet af... Lees verder →
Daar stonden we. Zeven vrouwen, zeven koffers, in een parkeergarage ergens in Barcelona. Dat had niemand van ons kunnen denken aan het begin van de dag. Vier jaar later herinnert Facebook me met die foto aan de bizarre roadtrip. Vermoeid en ook opgelucht dat we tot daar geraakt waren, poseerden wij vrouwen samen. De bommen... Lees verder →
“The night is young and so are we!” neuriën we vrolijk ergens ‘s avonds (nog niet zooo) laat op wandel door de straten van Edinburgh. ‘We’, dat zijn Alessandra en ik. Een Italiaanse en een Belgische, in Schotland. Op onze jaarlijkse reünie, doorgaans ergens in een Europese stad. Bijna 21 jaar hechte vriendschap, sterker dan... Lees verder →
Levenskunst 