"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Rubjerg Knude. Het zou de naam van een Deense man kunnen zijn, een afstammeling van één of ander Vikinggeslacht. Niets van dat. Rubjerg Knude is een vuurtoren langs de ruige westkust van Noord-Jutland. Van ver zie je het witte baken boven het woeste duinenlandschap uitsteken. Op deze zomerdag met wollige wolken in een blauwe lucht... Lees verder →
Hoe is het mogelijk dat wij mensen keer op keer de donkere winter doorstaan? Of is het net omdat er een winter is dat we zo van de zomer kunnen houden? Zoals we een geluksgevoel kunnen ervaren omdat we ook de schaduwkant meemaken? Ik vraag het me af, mezelf lavend aan de avondzon tussen een... Lees verder →
Met z'n achten zitten we verspreid over het gras. Op de heuvel voor ons ligt Sudely Castle, de eindbestemming van onze laatste dagtocht van de wandelweek doorheen de Cotswolds. Niemand zegt een woord. Een moment van introspectie. Gids Geert, ergens onderweg in dit bucolische stukje Engeland omgedoopt tot Gerald, is ondertussen gekend en geliefd voor... Lees verder →
Het is zomer en het regent. De. Hele. Tijd. Of zo lijkt het althans. Ze zijn er wel, de opklaringen. De momenten waarop de lucht toch blauw kleurt. Tot de volgende bui. Op mijn vrije dag, enkele dagen na de storm code oranje, word ik wakker bij het geluid van striemende regen en een zeurende... Lees verder →
Op de parking naast het koffiehuisje waar wij nippen van een après-wandeling drankje zijn vier jonge vrouwen hun vakantieauto aan het inladen. Ze zijn gekleed om naar een zomerfestival te gaan, maar de hoeveelheid bagage en het testrondje op en rond de parking doet een verdere bestemming vermoeden. De vriendinnen gaan hun avontuur tegemoet in... Lees verder →
Vandaag zag ik de herfst komen aanwaaien. Het sneeuwde bladeren uit de hoge boom in mijn tuin. In een impuls ging ik languit in het gras liggen en keek naar boven. Kleine verdroogde blaadjes dwarrelen naar beneden. Ze maken snelle pirouettes in de lucht, tot ze landen op het gras, licht als een pluimpje. Ik... Lees verder →
Gent ontwaakt moeizaam na de opening van de fameuze stadsfeesten. Verzamelingen blikjes, afval en een plas braaksel zijn de overblijfselen van het feestelijk gedruis, druk en dronken, over de geplaveide straten. Straks barst het weer los. Dan wemelt het van de feestgangers, muziek klinkt op de pleinen en bellemannen klingelen dat het een lieve lust... Lees verder →
Op een steenworp van het Castel Sant'Angelo in Rome ben ik omringd door boeken en koffie. De 'Bibliobar' in openlucht ontsnapt aan de massa toeristen die vlak rond de Engelenburcht blijven hangen en dan richting Sint-Pietersplein tsjokken. Hier onder de platanen op de oevers van de Tiber verdwijnt de drukte op de achtergrond. Er is... Lees verder →
Vijf dagen ver in onze wandelweek bereiken we Ver. En of we ‘Ver’ zijn. Ver van de routine, de dagelijkse besognes, het thuiswerkkantoor. Onze gastvrouw schotelt ons op haar zonovergoten terras met uitzicht over de weilanden een schaal met hapjes voor. ‘Meisjes,’ noemt ze ons. Dat zijn wij tot onze vreugde deze week, meisjes, les... Lees verder →
Ik voel het die nacht, terwijl de storm raast rond de oude boerderij waar ik slaap, diep verscholen in de Westhoek: de wind blaast de zomer weg. Uilen vliegen in het duister boven het erf, schapen blaten onrustig tussen de appelbomen in de wei. De honderdjarige buxusboom voor het raam wiegt zachtjes in de beschutting... Lees verder →
Levenskunst 