Niet bleiten

We waren helemaal niet van plan geweest om te bleiten op onze vriendinnendate. Het was vrijdagavond, het weekend lonkte en na een dag vol regen was de zon beginnen schijnen. Maar daar, in de beslotenheid van het cinemazaaltje in de stadsbioscoop, bleek er geen ontsnappen aan.

‘Non piangere’ – Italiaans voor ‘huil maar niet’ – klinkt het lied op de aftiteling. En wij, toeschouwers, zitten daar als emotionele wrakken tranen te deppen.

Minutenlang blijven we met z’n allen na afloop van de film zitten, nog niet klaar om de wereld daarbuiten weer te betreden. De vrouw op de stoel voor mij legt haar hoofd op de schouder van haar lief, op zoek naar troost. Zelfs wij, vriendinnen die helemaal niet van plan waren om te bleiten, reiken een moment naar elkaars hand. Ik voel me beduusd. De schuldige is ‘De Kolibrie’. Dat is een piepklein vogeltje dat zo snel met de vleugels slaat dat het op één plek kan blijven hangen en zelfs achteruit kan vliegen. En het is ook een prachtig boek van Sandro Veronesi over de levensloop van Marco, een man bijgenaamd ‘il colibri’.

Ik wist hoe het verhaal zou eindigen. En toch voel ik me compleet overvallen.

Nog nooit heb ik een cinemazaal zo stil weten worden. Zelfs de film werd stil. Alle muziek en geluid waren gebannen uit die laatste scène. Ik probeer mijn tranen te onderdrukken, wil me niet zo kwetsbaar tonen hier. Huilen in het openbaar, tijdens een begrafenis ja, maar in de cinema? Overal rondom ons, bij de silhouetten van de medetoeschouwers in het donker, voel ik dezelfde golf van emotie. We worden overspoeld en er is geen ontsnappen aan. Er is gedempt gesnotter, keelgeschraap, maar vooral de oorverdovende stilte van de film. Ik hou het niet meer, de tranen stromen. Stille tranen die een opkomende snik met alle macht onderdrukken.

Waarom huilen we hier in de donkere zaal? Om Marco of om ons eigen verdriet, groot en klein, dat binnenin sluimert en nu onverhoeds naar de oppervlakte wordt getrokken?

Non piangere, niet bleiten, klinkt de soundtrack op de aftiteling.
Het licht gaat aan.
We vegen onze tranen weg, rapen onszelf bij elkaar en stappen de buitenwereld weer in, omringd door de geluiden van de stad op een nog zomers voelende avond.