"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Een toren van zoets en hartigs staat tussen ons in, op de tafel van de kleine koffiebar. Daar aan het raam, met uitzicht op de voorbijwandelende eindejaarsshoppers, hebben we ons genesteld. Mensen trekken rare grimassen met miezerregen en wind op hun gezicht. Dat beseffen ze zelf niet, maar wij zien het, warm achter het raam,... Lees verder →
‘Hoe gaat het met jou?’ klinkt het achter mij. Ik duw net mijn voordeur open om de boodschappentassen binnen te zetten. Twee van mijn buurvrouwen zijn het pleintje opgewandeld uit de ondergrondse garage en houden halt. Ze komen terug van ergens, een paar zakken in de hand, om zich dan elk weer terug te trekken... Lees verder →
Spoiler alert. Het lezen van deze Levenskunst kan nefast zijn voor uw feestvreugde. De laatste weken van het jaar en de eerste van het nieuwe jaar: ik vind er weinig aan. En elk jaar precies een beetje minder. Dat zou je vroeger niet gedacht hebben als je mij bezig zag. Ik was de grote versierder.... Lees verder →
Hallelujah! De klok heeft middernacht geslagen, het vuurwerk is verschoten, de laatste ijsstronk gegeten, ... Kunnen we dan nu de draad weer oppikken, aub? De draad van vorig jaar of een nieuwe draad voor mijn part. Als het maar ‘nen draad’ is, want zo met eindejaar lijkt mijn draad een beetje verloren. Zowat overal en... Lees verder →
Levenskunst 