"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
E. en ik hebben elkaar in tijden niet gezien. Zo lang niet dat ik haar bij aankomst op onze midweekse lunchplek een cadeautje overhandig. In kerstpapier. Het exemplaar van mijn boek Kommerkwel dat vorig jaar in december kerstmansgewijs in haar brievenbus had moeten belanden, maakte een retour naar afzender. 'Vrolijk kerstfeest!' had ik geschreven op... Lees verder →
Onder onze voeten knisperen de herfstbladeren. Goudgeel dekken ze de bospaden af, verhullen ze boomwortels en rotsige punten. Het is zondagochtend en vanuit de vallei beneden ons klinkt nog geen gejoel uit het pretpark dat neergepoot is rond de waterval. De stoeltjeslift naar de panoramische toren - een bruut betonnen bouwsel met draaitrappen - hangt... Lees verder →
Ik voel het die nacht, terwijl de storm raast rond de oude boerderij waar ik slaap, diep verscholen in de Westhoek: de wind blaast de zomer weg. Uilen vliegen in het duister boven het erf, schapen blaten onrustig tussen de appelbomen in de wei. De honderdjarige buxusboom voor het raam wiegt zachtjes in de beschutting... Lees verder →
Stemmetjes uit een vervlogen verleden klinken. Ze babbelen, zingen, lachen. Mijn eigen kinderstem en die van mijn broer en mijn nichtje. Geluidsfrequenties die samen iets tastbaar nalaten van wat voorbij is, op fragiele donkere tape rond de spoeltjes van de cassettes. Opnames gemaakt met de radio die we van papa hadden gekregen. Zo’n vader heb... Lees verder →
Levenskunst 