"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Stemmetjes uit een vervlogen verleden klinken. Ze babbelen, zingen, lachen. Mijn eigen kinderstem en die van mijn broer en mijn nichtje. Geluidsfrequenties die samen iets tastbaar nalaten van wat voorbij is, op fragiele donkere tape rond de spoeltjes van de cassettes. Opnames gemaakt met de radio die we van papa hadden gekregen. Zo’n vader heb... Lees verder →
Op een ochtend niet zo lang geleden, op ik weet niet meer welke dag, arriveer ik op bureau. Pascal is er al. Goeiemorgen (ik). Goeiemorgen. Grijns (hij). Lach je mij uit? (ik). Grotere grijns (hij). Het is een zonnige morgen en ik draag mijn zonnebril nog. Ik besef dat dat vreemd is, zo binnen op... Lees verder →
Ze danst met een overgave die aandoenlijk is. Haar fijne armen en benen volgen een patroon van bewegingen, haar gezichtje toont concentratie en emotie terwijl ze mee lipt met Miley Cyrus op “Nothing breaks like a heart”. Een stevige beat met een gevoelige boodschap. Acht is Loes nu en ze heeft voor deze zomervakantie haar... Lees verder →
Zomers leken eeuwig te duren. Het lied van de krekels zong ons naar bed of naar ons matras in de tent in de tuin, de geur van vers gemaaid gras in onze neusjes. Dromen vol avonturen voor een nieuwe dag. Mijn broer en neef bouwden kampen ergens te velde en haalden deugnieterij uit die zelfs... Lees verder →
Levenskunst 