Wilde haren

Op een ochtend niet zo lang geleden, op ik weet niet meer welke dag, arriveer ik op bureau. Pascal is er al. Goeiemorgen (ik). Goeiemorgen. Grijns (hij). Lach je mij uit? (ik). Grotere grijns (hij).

Het is een zonnige morgen en ik draag mijn zonnebril nog. Ik besef dat dat vreemd is, zo binnen op het werk. De zonnebril gaat af. Maar het is niet de bril.

Je ziet er wat wild uit met dat zonlicht op u, zo met uw haar (hij)
Lach (ik, met mezelf) Mijn haar is niet te temmen (ik)
Het heeft wel iets rocksterachtig (hij)
Ik wil niks zeggen, maar ùw haar … (ik)
Ik loop binnenkort rond als Fellaini (hij)
Ah, dat is die voetballer! (ik, opgetogen dat ik de naam van minstens één voetballer ken)
Ik heb altijd al eens iemand zijn haar willen knippen …. (ik)
Nee! (hij)

De weken zonder kapper leiden tot ongewilde uiterlijke transformaties. Maar de verlossing is nabij, want binnenkort mag er weer professioneel worden geknipt en gekapt. Dat veroorzaakt een zucht van opluchting doorheen het land. Ware haarkleuren zullen weer worden verhuld en weerbarstig haar wordt getemd. Kappers staan voor de uitdaging om de slagvelden die sommigen hebben aangericht – bij zichzelf of een ander – met botte keukenscharen en tondeuzes in te lage trimstand enigszins te herstellen.

Sinds mijn vroege experimenten op het haar van mijn barbies, weet ik dat ik beter ver weg blijf van DIY haarkappen. Mijn haar groeit al drie maanden lang zonder enige hindernis van scharen. En de coronacrisis heeft me gelukkig, tot nu toe, geen grijze haren bezorgd. De lokken vallen nu op mijn schouders en veren daar weer lichtjes omhoog. Er zit een golfslag in die zijn eigen goesting doet.

Niet dat ik vind dat ik er zo fantastisch bijloop – het is een dunne lijn tussen rockster en slons – maar ik ben niet zeker of ik mijn wilde haren nu kwijt wil.

Naar het schijnt verlies je je wilde haren met het ouder worden, samen met jeugdige dartelheden, onbezonnenheden en onbesuisde streken. Wilde haren, daar hangt een sfeertje rond van losbandigheid en rebellie. In dat plaatje pas ik niet. Mijn ouders hadden aan mij een makkelijk kind en een tiener die hen geen slapeloze nachten bezorgde. Wat niet wil zeggen dat ik het altijd makkelijk had en niet worstelde. Ik voelde gewoon die drang niet om uit te dagen, om mij te manifesteren, om zomaar mee te doen met de rest in een poging om erbij te horen.

Kun je wild zijn op een stille, meer bescheiden manier? Stille wildheid, het klinkt als een tegenspraak. En toch bestaat dat.

Jaren geleden las ik ergens op een muur in Brussel deze woorden: I love the wind, air, space ~ and I set off I don’t know where ~ my heart fervent and wild ~ in the air that shines and the wind that blows. Ik weet nog altijd niet van wie die woorden zijn, maar dat voelde ik dus. Een wildheid in het hart die niet weggaat met het ouder worden, maar net sterker wordt. Omdat je leert dat het grote levensmasterplan een illusie is. Het inzicht groeit dat wat je wilt, gaandeweg verandert en andere vormen aanneemt. Bovendien, wat je dénkt te willen is niet altijd wat je nodig hebt.

Wildheid, dat is het idee kunnen omarmen dat je geen controle hebt over het leven. Je kunt het hoogstens duwtjes geven in een richting die je mogelijk zal bevallen (of niet). Intensiteit, blijheid en geluk liggen in momenten die je moet weten op te merken en vangen, als vlinders. Je kunt ze niet vastpinnen, je moet ze laten fladderen. Soms komen ze terug.

Het leven groeit zoals mijn corona coupe: het golft, springt omhoog, geraakt in de war en het splitst zich in de eindjes. Soms ligt het goed en soms is er niks mee aan te vangen.

De vrouw met het wilde haar zal dus binnenkort de puntjes laten knippen en een weldadig verzorgingsmasker laten intrekken. Dan kamt het eens zo gemakkelijk.

In afwachting daarvan beleeft ze het zoveelste losbandige weekend vol onbesuisd opruimen, was en strijk, boodschappen doen, lezen, schrijven, muziek luisteren en wandelen.

In een wilde fantasie verscheurt ze haar bh. Dan heeft ze een mondmasker.
Voor als ze naar het tuincenter durft gaan.