Meisjesharten

Ze danst met een overgave die aandoenlijk is. Haar fijne armen en benen volgen een patroon van bewegingen, haar gezichtje toont concentratie en emotie terwijl ze mee lipt met Miley Cyrus op “Nothing breaks like a heart”. Een stevige beat met een gevoelige boodschap. Acht is Loes nu en ze heeft voor deze zomervakantie haar eigen playlist samengesteld op apple music. LoeLoe’s lijstje. Er gaat geen bezoekje voorbij of ik ben getuige van een performance. En vanavond wil ze dat mama en meter mee dansen. Zus Roos is op kamp, dus iemand moet toch vervangen? Eigenlijk is het bedtijd voor Loes, maar zoals dat gaat krijgt ze nog een laatavondlijke opstoot van energie. Nee, ze is helemaal niet moe. Dansen, please please please? Het is zomervakantie voor iets, dus mama en meter zetten zich recht en de ruimte rond de salontafel wordt onze dansvloer. We dansen op Dua Lipa, Mabel (ik leer bij, de dochter van Neneh Cherry en die ken ik dan weer wel, we zijn dus op het punt dat ik de moeders ken en Loes de dochters), Miley en ook op Indila. Je danse avec le vent la pluie. Un peu d’amour, un brin de miel. Et je danse, danse, danse, …

De choreografie van Loes is de leidraad, met rondjes, slides en brede armbewegingen. Zo staan we daar met drie te dansen, in de living. Zoals haar mama en ik zo vaak gedaan hebben als kind en tiener. Dansende nichtjes. Ik voel me terug gekatapulteerd in de tijd. Toen we alle liedjes van Kylie Minogue kenden. Toen we Kylie wilden zijn en meezongen “Put your hand on your heart and tell me it’s all over, I won’t believe it till you put your hand on your heart and tell me that we’re throooooouuuuugh” alsof we wisten hoe dat ging, gedumpt worden. Toen ik Jason Donovan nog de knapste man van de wereld vond en het clipje van “Especially for you” wel in oneindige repeat had willen bekijken. Onbezoedelde dromen van zeemzoete romantiek. Al is mijn liefde voor Jason niet blijven duren.

Maar ik ben zo blij om vast te stellen dat we zoveel jaren later geen madammen geworden zijn. Dat we nog altijd als meisjes kunnen dansen in de living en met het ouder worden niet in een levenslange kramp van serieuzigheid zijn geschoten.

Dat we nog altijd verbeeldingskracht hebben en schaamteloos mee kunnen gaan in kinderlijk enthousiasme en ons niets aantrekken van potentiële voorbijgangers op straat die onze dans in de living zouden kunnen zien. Ook al is Loes niet helemaal onder de indruk van onze moves. “Ik heb wel al betere leerlingen gehad hoor,” zegt ze fijntjes wanneer we weer in de zetel neerploffen en zij echt naar haar bedje moet. “Dansen is toch plezant, hé!” zucht ze.

Een paar weken eerder gaf Loes met zus Roos nog een dansdemo op alle liedjes van de Ketnetreeks #LikeMe, Vlaamse liedjes in een nieuw jasje. “Mijn liefde voor jou is diep zo diep, dieper dan de diepste zee!!” klonk het ongegeneerd, maar ook: “In het diepste van mijn ziel ben ik eenzaam en fragiel, maar ik staar de wereld aan als een winnaar.”

Dat dat liedjes zijn uit Tien om te Zien, vertellen wij.
“Tien om te zien, wat is dat?” vragen Loes en Roos. Wij voelen ons een beetje oud. Kinderen van de 80s en 90s.

Maar alles komt terug. En ons meisjeshart blijft.

Levenskunst is er nu ook als boek! 114 pagina’s vol troost, relativering, ontroering, weemoed, blijheid, (wan)hoop, verwondering, verlangen. Meer info of bestellen.