"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het spijt me boom. De woorden klinken in mijn hoofd. Ik spreek ze niet uit, maar richt ze naar het bladerdak boven mij. Late septemberzon baant zich een weg door het groen dat wiegt in de wind. De wind van verandering. De zomer waait zachtjes weg om plaats te maken voor de herfst. De laatste... Lees verder →
Rubjerg Knude. Het zou de naam van een Deense man kunnen zijn, een afstammeling van één of ander Vikinggeslacht. Niets van dat. Rubjerg Knude is een vuurtoren langs de ruige westkust van Noord-Jutland. Van ver zie je het witte baken boven het woeste duinenlandschap uitsteken. Op deze zomerdag met wollige wolken in een blauwe lucht... Lees verder →
Hoe is het mogelijk dat wij mensen keer op keer de donkere winter doorstaan? Of is het net omdat er een winter is dat we zo van de zomer kunnen houden? Zoals we een geluksgevoel kunnen ervaren omdat we ook de schaduwkant meemaken? Ik vraag het me af, mezelf lavend aan de avondzon tussen een... Lees verder →
Met z'n achten zitten we verspreid over het gras. Op de heuvel voor ons ligt Sudely Castle, de eindbestemming van onze laatste dagtocht van de wandelweek doorheen de Cotswolds. Niemand zegt een woord. Een moment van introspectie. Gids Geert, ergens onderweg in dit bucolische stukje Engeland omgedoopt tot Gerald, is ondertussen gekend en geliefd voor... Lees verder →
Dikke Boom heet hij. De dikste eik van Nederland. 450 à 500 jaar oud. Op een prachtige lentedag staan wij, drie wandelende vriendinnen, naar hem te kijken temidden van de Gelderlandse velden. We voelen de kilometers in onze benen en hebben nog een hele weg te gaan. Niet eens zo ver van huis, zijn we... Lees verder →
Zachtjes beroert de wind de vogelveren. Fijne dauwdruppels blinken op het tere lijfje dat roerloos op de terrastegel ligt. In het grijze ochtendlicht sta ik daar bij het vogeltje. Een merel. Ze moet tegen het raam gevlogen zijn. Nu ligt ze hier, roerloos, met slechts schijnbewegingen in haar vederjasje door de blazende wind. Schijnbaar ongeschonden... Lees verder →
Onder onze voeten knisperen de herfstbladeren. Goudgeel dekken ze de bospaden af, verhullen ze boomwortels en rotsige punten. Het is zondagochtend en vanuit de vallei beneden ons klinkt nog geen gejoel uit het pretpark dat neergepoot is rond de waterval. De stoeltjeslift naar de panoramische toren - een bruut betonnen bouwsel met draaitrappen - hangt... Lees verder →
Met de Semois als gids wandelen wij, drie vriendinnen, door schijnbaar eindeloze valleien. Langs kleine dorpen meanderen we, samen met de rivier. Soms is het water zo dichtbij dat we er onze vermoeide voeten in zouden kunnen baden. Dan weer worden we van de stroom gescheiden door dichtbegroeide oevers. Soms graaien prikkerige braamstruiken en netels... Lees verder →
“Het weer: nevel, mist, wolken.” In een hoekje van de weekendkrant wordt de staat van de winterdag kernachtig samengevat. De wereld buiten mijn raam is een waas van onbestemde vale tinten. Doods, onbeweeglijk, wachtend op de lente, op een nieuw begin. Iemand heeft een sluier geworpen over het dorp, het land, de wereld. Zelfs geluiden... Lees verder →
Ik geloofde hem eerst niet toen hij omhoog wees naar een helder punt in de nachtelijke hemel en zei: “Dat is Mars.” Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Claudio was opgegroeid onder de schitterende sterrenhemel zonder licht- en luchtvervuiling en kende zowel het uitgestrekte land rond de boerderij als de constellaties hoog boven ons... Lees verder →
Levenskunst 