"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Onder onze voeten knisperen de herfstbladeren. Goudgeel dekken ze de bospaden af, verhullen ze boomwortels en rotsige punten. Het is zondagochtend en vanuit de vallei beneden ons klinkt nog geen gejoel uit het pretpark dat neergepoot is rond de waterval. De stoeltjeslift naar de panoramische toren - een bruut betonnen bouwsel met draaitrappen - hangt... Lees verder →
Met de Semois als gids wandelen wij, drie vriendinnen, door schijnbaar eindeloze valleien. Langs kleine dorpen meanderen we, samen met de rivier. Soms is het water zo dichtbij dat we er onze vermoeide voeten in zouden kunnen baden. Dan weer worden we van de stroom gescheiden door dichtbegroeide oevers. Soms graaien prikkerige braamstruiken en netels... Lees verder →
“Het weer: nevel, mist, wolken.” In een hoekje van de weekendkrant wordt de staat van de winterdag kernachtig samengevat. De wereld buiten mijn raam is een waas van onbestemde vale tinten. Doods, onbeweeglijk, wachtend op de lente, op een nieuw begin. Iemand heeft een sluier geworpen over het dorp, het land, de wereld. Zelfs geluiden... Lees verder →
Ik geloofde hem eerst niet toen hij omhoog wees naar een helder punt in de nachtelijke hemel en zei: “Dat is Mars.” Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Claudio was opgegroeid onder de schitterende sterrenhemel zonder licht- en luchtvervuiling en kende zowel het uitgestrekte land rond de boerderij als de constellaties hoog boven ons... Lees verder →
Vijf dagen ver in onze wandelweek bereiken we Ver. En of we ‘Ver’ zijn. Ver van de routine, de dagelijkse besognes, het thuiswerkkantoor. Onze gastvrouw schotelt ons op haar zonovergoten terras met uitzicht over de weilanden een schaal met hapjes voor. ‘Meisjes,’ noemt ze ons. Dat zijn wij tot onze vreugde deze week, meisjes, les... Lees verder →
De volle maan schijnt door de bomen. L en ik stoken een kampvuurtje op. We zijn op de vlucht voor de buitenwereld, de wereld waarin wij nu al een jaar veel te veel tijd alleen doorbrengen, op lokale paden vaak solo en soms in gezelschap kilometers aaneenrijgen onder onze wandelzolen en bij momenten wanhopig worden... Lees verder →
In het meer staat een meisje. Het heldere water reikt tot aan haar knieën. In haar blauwe shortje en gestreepte shirt lijkt ze op een kleine matroos zonder boot. Haar blik dwaalt over het landschap, alsof ze aan de overkant de contouren van een andere wereld ziet. Ze moet een jaar of negen zijn, een... Lees verder →
Vandaag is traag. De wekker zwijgt. Het ochtendlicht maakt me zachtjes wakker. Er is geen haast. Onder het warme dekbed draai ik me nog eens om terwijl er daarbuiten alweer wordt gemaild, ingebeld, vergaderd, gezwoegd, gejaagd. Vandaag verdwijn ik uit de stroom. Geen deadlines, geen gedoe. Langzaam sta ik op, voel het weldadige douchewater stromen,... Lees verder →
De zin valt door de brievenbus op mijn deurmat, vermomd als een kerst- en nieuwjaarskaartje met merry & happy wensen. Het zijn niet de voorgedrukte wensen die mij stil doen staan, maar de woorden die de kaartschrijver op het linker binnenflapje van de kaart heeft gezet. E bello vivere perché vivere é comminciare, sempre, ad... Lees verder →
‘Bedankt voor de fijnste 1 november sinds jaren,’ komt het berichtje binnen. Ik lees het en glimlach. Ja, het was de fijnste 1 november. Volgens de traditie hoort dat een grijze, triestige dag te zijn waarop je, in gedachten of op het kerkhof tussen steen en chrysant, treurt om wie er niet meer is. Zelfs... Lees verder →
Levenskunst 