"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Zaterdagochtend, iets na negen. Tien gezichten verschijnen in kotjes op mijn laptopscherm, het ene al vermoeider dan het andere. Mijn eigen aanblik oogt ongetwijfeld nog verfrommeld, met snel gekamd haar en ogen die nog niet helemaal wakker zijn. Voor corona bestaat het weekend niet, althans niet in het ziekenhuis. Na meer dan 13 maanden zijn... Lees verder →
Het is niet de schrijfster van Levenskunst die zich vandaag tot u richt. Het is haar afwezigheidsassistent. ‘Schrijf jij maar iets deze week,’ zei ze, ‘ik ben met vakantie en er is geen nieuw Levenskunstschrijfsel.’ Welke boodschap ik moest instellen, vroeg ik haar. Je zou denken dat dat een simpele vraag is, met een simpel... Lees verder →
Met breed gespreide armen en een grote glimlach om zijn mond verwelkomt Domenico onvermoeibaar de inwoners en passanten in zijn geboortestad Polignano a mare. Hij staat met zijn rug naar de diepblauwe zee gekeerd en als je heel goed luistert dan hoor je hoe hij in de bries zingt: Volare, oh oh! Cantare, oh oh!... Lees verder →
Eén voor één komen we op onze kousevoeten binnen en rollen ons matje uit in een grote cirkel op de vloer van de turnzaal. Iedereen heeft zowat zijn vaste plek en één plaats wordt steevast voorbehouden voor onze yoga lerares Hélène. Stipt om 20.30 uur komt ze als laatste binnen en plaatst vier kaarsjes in... Lees verder →
Levenskunst 