Het stille weten

Eén voor één komen we op onze kousevoeten binnen en rollen ons matje uit in een grote cirkel op de vloer van de turnzaal. Iedereen heeft zowat zijn vaste plek en één plaats wordt steevast voorbehouden voor onze yoga lerares Hélène. Stipt om 20.30 uur komt ze als laatste binnen en plaatst vier kaarsjes in het midden van groep. Ze moet rond de 70 zijn, maar haar uitstraling is jeugdig en haar lichaam lenig. Sommigen volgen al jaren yogales bij haar. Elke donderdagavond, anderhalf uur lang. Ik ben de nieuwe en zowat de jongste in de groep. Hier geen hippe yoga studio met gedempte lichten en fashionable outfits. Dit is yoga van de plaatselijke vrouwenbond. Er is één mannelijke deelnemer. Verder alleen vrouwen in alle maten en vormen. Hier worden fleecekes en losse trainingsbroeken gedragen. Zemsts en Elewijts dialect klinkt in de gesprekjes voor de start van de les. En door de deur van de kleedkamer komen flarden muziek door van de repetitie van de harmonie in een ander lokaal van de gemeenteschool.

Ik dacht dat yoga iets was voor super lenige mensen in strakke pakjes. Zo van die types die hun been in hun nek kunnen leggen. Niets blijkt minder waar. In de yogales van Hélène draait het niet om presteren en vergelijken.

Ons anderhalf uur begint en eindigt steevast met de ‘Om’ klank (klinkt als A-U-M). Mijn eerste les voelt dat heel onwennig. Ik doe er wat lacherig over. Het uitstoten van oerklanken ligt buiten mijn comfortzone. Ik krijg amper een heldere klank uit mijn keel en kijk om me heen. “Nee toch!” schiet het door mijn hoofd. “Dit is toch niet zo’n super zweverige bedoening waarbij ik zo meteen ook nog eens chakra’s moet gaan voelen?” Maar de vrouwen rond mij voelen zich helemaal op hun gemak, met gesloten ogen in kleermakerszit. De zoemende klank van de gezamenlijke A-U-M (drie maal herhaald) geeft een vreemd soort vibratie en drijft de gedachten en de besognes van de voorbije dag weg. Tenminste, zo begon ik het na enkele weken toch te ervaren. Een soort concentratie daalt neer over de turnzaal. En de felle neonlichten doen er niet meer toe.

Het voorbije lesjaar nam ik poses aan zoals de krokodil, de cobra, de boogschutter, de krijger, de boom, de halve koe, de zonnegroet, de driehoek, de brug, de kaars, … en bij elke houding vertelt Hélène rustig wat het doet met je spieren en zenuwstelsel. “Niet te flauw doen,” zegt ze. “Maar als het onaangenaam voelt, maak de pose dan wat losser.” Er valt al eens iemand omver en soms laat iemand een scheet vliegen (en dan doen we allemaal alsof we dat niet gehoord hebben).

Het laatste half uur is voorbehouden voor relaxatie yoga. Dan gaan de grote lichten uit en liggen we quasi in het donker onder een dekentje terwijl Hélène’s rustige, heldere stem ons begeleidt. Het heeft iets aards, zo gewoon plat op de grond liggen. “Laat je dragen door de aarde, zoals een moeder haar kindje draagt. Laat de aarde je meenemen op haar reis door het heelal.” Het is een wijze madame, Hélène. “Het verstand kan wikken en wegen, een oplossing bedenken. Maar de echte oplossing komt uit de stilte die je bent. Wacht en laat de stilte komen. Dan ontdek je het stille weten.”

Niet zelden ligt er ondertussen iemand te snurken in pure ontspanning. Maar ik luister, daar onder mijn dekentje op de vloer van de sporthal, en voel de stilte en de rust.

Als ik dan om 22 uur met mijn matje onder de arm weer naar huis wandel, voel ik me altijd een beetje herboren. Het lukt me niet elke week even goed om mijn hoofd leeg te maken, maar ik voel hoe yoga me letterlijk en figuurlijk zuurstof geeft. Ik bedenk dat veel mensen hier baat bij zouden hebben. Sommigen weten niet eens meer wat dat is, stil staan in het hier en nu, het hoofd leegmaken. Niet hollen en rennen, maar bewust ademen en bewegen. Daar is niets zweverigs aan.

Daar zeg ik driemaal A-U-M op!