"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Een toren van zoets en hartigs staat tussen ons in, op de tafel van de kleine koffiebar. Daar aan het raam, met uitzicht op de voorbijwandelende eindejaarsshoppers, hebben we ons genesteld. Mensen trekken rare grimassen met miezerregen en wind op hun gezicht. Dat beseffen ze zelf niet, maar wij zien het, warm achter het raam,... Lees verder →
Vijf dagen ver in onze wandelweek bereiken we Ver. En of we ‘Ver’ zijn. Ver van de routine, de dagelijkse besognes, het thuiswerkkantoor. Onze gastvrouw schotelt ons op haar zonovergoten terras met uitzicht over de weilanden een schaal met hapjes voor. ‘Meisjes,’ noemt ze ons. Dat zijn wij tot onze vreugde deze week, meisjes, les... Lees verder →
Vandaag is traag. De wekker zwijgt. Het ochtendlicht maakt me zachtjes wakker. Er is geen haast. Onder het warme dekbed draai ik me nog eens om terwijl er daarbuiten alweer wordt gemaild, ingebeld, vergaderd, gezwoegd, gejaagd. Vandaag verdwijn ik uit de stroom. Geen deadlines, geen gedoe. Langzaam sta ik op, voel het weldadige douchewater stromen,... Lees verder →
Het is zondag. Een heerlijk zonnige zondag. En ik zit buiten patatten te schillen en groentjes te snijden, de zachte voorjaarswarmte opnemend met elke vezel van mijn lijf. Ik bedenk hoe belachelijk gelukkig ik mij voel in dat moment, zo patatten schillend in de zon, op de achtergrond Marvin Gaye uit de muziekboxen, de was... Lees verder →
Levenskunst 