Francine en Fonske

Vandaag is traag. De wekker zwijgt. Het ochtendlicht maakt me zachtjes wakker. Er is geen haast. Onder het warme dekbed draai ik me nog eens om terwijl er daarbuiten alweer wordt gemaild, ingebeld, vergaderd, gezwoegd, gejaagd. Vandaag verdwijn ik uit de stroom. Geen deadlines, geen gedoe. Langzaam sta ik op, voel het weldadige douchewater stromen, drink dampende koffie, opgekruld in het zeteltje in het zonnehoekje bij het raam, handdoek over mijn natte haar. Ik sluit mijn ogen, vang het licht, handen om het warme kopje gevouwen, kijk dan naar de twee koolmeesjes op de kale takken van de esdoorn. Noten en zaden bungelen daar, een vogelbuffet in de ijzige winterkou. Sneeuw bedekt het terras. De laatste eindredactie van mijn boek wacht, maar het zonnehoekje houdt me vast.

Hoe zeldzaam zijn ze, dagen waarop je niet naar de klok kijkt omdat niets moet.

Zo zeldzaam zijn ze, dat ik hen contractueel heb vastgelegd met mijn werkgever. Twee dagen per maand knijp ik er tussenuit, om te schrijven, me te (laten) inspireren of om ‘gewoon’ te doen wat ik op dat moment het meest nodig heb. Het zijn dagen in de marge, niet te verwarren met ‘weekend’. Een margedag is tijdloos, week en weekend overstijgend.

Meer en meer moet ik de margedagen herplannen, vaak op het laatste nippertje verschuiven, want we leven en werken in onvoorspelbare tijden. Terwijl ik daar in mijn hoekje zit, licht de WhatsApp voor dringende updates van het werk alweer op. De collega’s volgen het op, maar ik moet toch eens met een half oog kijken. Weer een wending, de zoveelste. ‘Bestaat er een smiley voor ‘zucht’’? gooi ik in de groep. Meteen volgt er een reeks suggesties. Ik moet lachen. Dan gaat de iphone onverbiddelijk weer aan de kant. De blauwe lucht lonkt, hoog boven de deadlines en besognes.

Warm ingeduffeld stap ik naar buiten. Ijzig wit kraakt onder mijn schoenen. Het felle licht en de snijdende wind doen mijn ogen tranen.

Aan het bos schieten de windvlagen tussen de bomen. Ik blijf staan en luister naar het geraas. De winter laat zich gelden, trekt aan de takken en mijn sjaal.

Langs de velden en de traag stromende beek wandel ik terug naar het dorp. Kinderstemmen en muziek komen aangewaaid. Rond het schoolgebouw dwalen draken, tovenaars, prinsessen en superhelden. ‘Alle kindjes gaan naar links, links! Rechts! Naar voor!’ klinkt het uit de boxen in een vrolijk lied. Ik ben slechts een onzichtbare, stille passant, maar diep onder de winterjas maakt mijn hart een sprongetje.

De kortste weg naar huis leidt door de pastorietuin, maar er is een andere plaats waar ik naartoe word getrokken. Ik had niet gepland om hier vandaag te komen. Het gevoel van het moment leidt mijn voeten naar deze plek. Er is niemand. De grafstenen en hun ornamenten liggen onder een wit tapijt. In deze staat doen ze me denken aan De eerste sneeuw, het liedje van Jan De Wilde waar ik altijd zo weemoedig van word. Meer dan zeven maanden zijn voorbij gegaan. Aan het plaatje met haar foto blijf ik staan. Je zou denken dat het hier stil is, maar de vogels kwetteren. Zelfs de sneeuw zwijgt niet. Ze knispert en kraakt. En er is de wind. Eeuwigheid en eindigheid gaan hier hand in hand.

Ik weet dat ik alleen ben en toch werp ik een blik over mijn schouder. Er hangt iets in de lucht. Herinneringen, weemoed. Het besef dat elk moment telt.

Zo blijf ik een paar minuten staan, draai me dan zachtjes om en vervolg mijn weg naar huis. Mijn verkleumde vingers en tenen warmen weer op. Heel langzaam laat ik mango inkoken voor een chutney. Terwijl neuriet Jack Johnson, een zingende surfer, op de achtergrond: ‘La-da-da-da-da-da, La-da-da-da-da-da-da, If you would only listen, You might just realize what you’re missing’.

Met een vriendin wissel ik een berichtje uit over ‘onze’ tuinvogels. Zij krijgt bezoek van een koppeltje merels. Juliette en Julien noemt ze hen.

Ik bedenk dat de koolmeesjes op mijn esdoorn ook een naam verdienen.
Francine en Fonske. Ja, dat wordt het.
En straks wanneer ik aan tafel zit met mijn boekmanuscript vol aantekeningen, zal ik geregeld opkijken van het blad en Francine en Fonske gadeslaan aan hun notenbuffet.

De vogeltjes … Die zag zij ook zo graag.

Foto: Valentin Hintikka