"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het dorpskerkhof met het oude gietijzeren hek en de rode bakstenen muren ligt er zoals altijd verlaten bij. Het is een plek waar ik enkele keren per jaar langsga, een stille roep van de grafstenen volgend. Het zijn korte, ongeplande bezoekjes waarbij ik mijn overgrootouders en grootouders in gedachten groet, los van ook maar enige... Lees verder →
“Vermist: duif.” Op de vloer aan de betaalautomaat van de parking ligt een verdwaalde A4 poster met grote kleurenfoto’s van een duif. Ik buig me naar de grond om de oproep te kunnen lezen. De vermiste duif mist een rechteroog, schrijven haar baasjes. “Ze draait haar nekje om beter te kunnen zien.” Er spreekt liefde... Lees verder →
Dat ik mijzelf toch wel bloot geef op die blog. Ja, dat heb ik een aantal keren te horen gekregen het afgelopen half jaar, sinds de start van Levenskunst. Met een soort verwondering zeggen mensen dan hoe eerlijk en open ik schrijf. Dat vind ik best een compliment. Maar meer dan over mijn openheid zegt... Lees verder →
Levenskunst 