Dat ik mijzelf toch wel bloot geef op die blog. Ja, dat heb ik een aantal keren te horen gekregen het afgelopen half jaar, sinds de start van Levenskunst. Met een soort verwondering zeggen mensen dan hoe eerlijk en open ik schrijf. Dat vind ik best een compliment. Maar meer dan over mijn openheid zegt dat volgens mij iets over hoe gesloten onze samenleving eigenlijk is. En dat is best ironisch in deze tijden van hyper-connectiviteit en constante communicatie. Enfin, het is maar wat je connectiviteit en communicatie noemt.
Ik zag onlangs een presentatie van psychiater Dirk De Wachter. Hij had het over de “Facebookerige-vind-ik-leukerigheid”. Over de verTwittering waarbij elke uiting van wat dan ook verpakt moet worden in korte quotes en hashtags. Tot al die oneliners samen één grote ruis vormen. Gebral. Ja, zo noemde hij het. Dat is misschien een wat te pessimistische kijk. Het gaat er natuurlijk om wat je zelf met al die sociale media doet. Als ze meer en meer het échte menselijke contact vervangen, dan zijn we niet goed bezig. En zodra alles wat niet ‘leuk’ is niet meer verteld, getoond, gedeeld wordt, dan hebben we als samenleving inderdaad een groot probleem.
Emoties vallen niet netjes te categoriseren in de emoticons die Facebook ons aanreikt. Emoties zijn rommelig, verwarrend, overweldigend, fantastisch, vreselijk, mooi, lelijk, beangstigend, inspirerend, … Die beperken zich niet tot voorgedefinieerde kotjes. Het is wat ons soms doet verschrompelen tot een klein nietig mensje en wat ons op andere momenten boven alles uit doet stijgen. Larger than life. Emoties horen bij het leven. Zoals ademen. Onder het oppervlakkige laagje van onze drukdoenerij zit zoveel. Wat hebben we te verliezen door wat meer open en eerlijk met elkaar onze verhalen te delen? Misschien vrezen we dat het beeld dat anderen van ons hebben zal veranderen? Dat we zwakke plekken laten zien en gekwetst kunnen worden? Dat iemand ons niet meer graag zal zien, niet meer ‘leuk’ zal vinden? Maar is de vriendschap of liefde van iemand die onze echte emoties niet wil erkennen dan ook niet gewoon een illusie?
Toen ik een half jaar geleden schrijfsels begon te publiceren op Levenskunst was dat best een overwinning op mezelf. Schrijven was niet nieuw, het zo openlijk delen met anderen wel. Er zijn ook zovele anderen die het allemaal veel mooier, erudieter, poëtischer kunnen verwoorden. Maar omdat zij mij niet zijn, ben ik de enige die ‘mijn’ Levenskunst kan schrijven. En precies daarom is het goed genoeg.
Als ik het succes van mijn blog zou meten in cijfers, dan stop ik er beter mee. Want je hoort toch duizenden volgers (minstens!) te hebben, niet? Maar wat niet in cijfers gevat kan worden, is wat een blogpost voor iemand betekent. Wat het losmaakt. Dat weet ik natuurlijk niet altijd. Maar soms laten mensen het mij wel weten, in een berichtje of in een babbel. Zo weet ik dat er schrijfsels zijn die troost hebben geboden, traantjes hebben veroorzaakt, ontroerd hebben, tot beweging hebben aangezet. Een aantal vrouwen schreven in reactie op “Waar is jouw kindje?” dat ze zich op slag minder eenzaam voelden omdat ze zich herkenden in het verhaal. En dus ook erkend werden. Ze dankten mij daarvoor. En dat betekende dan weer enorm veel voor mij. Na mijn “Opgebrand” blog kwam ik in contact met iemand die zelfs aan zijn/haar lief niet durfde zeggen hoe slecht hij/zij zich voelde. Ik kon dat probleem natuurlijk niet oplossen, maar die persoon zei me dat “ik niet half kon weten hoeveel mijn verhaal betekende.”
Als het al moedig was om mijn kwetsbaarheid te delen, dan was het mij dat dubbel en dik waard. Als het maar iets betekent voor iemand daar buiten. En tegelijk deed het mij beseffen hoe weinig we daar dan met z’n allen ruimte aan geven. Hoe we vaak denken dat we alleen staan met een bepaald gevoel of gedachte. En niet durven uitreiken naar iemand anders, soms zelfs niet naar wie het dichtst bij ons staat.
Het is een kwestie van gelijk durven oversteken denk ik, en elkaar halfweg ontmoeten. Want “Ik zeg jou alles, en jij mij niets,” dat werkt niet.
En nee, ik zeg hier op Levenskunst ook niet “alles”. Er zijn schrijfsels die niet langs de publicatieknop gekomen zijn. Soms omdat ik ze niet goed genoeg vind. Soms omdat ze té diep gaan (voor mezelf en/of betrokkenen) en dan toch de grens overstijgen van wat ik publiekelijk wil delen. Dan lig ik soms wakker ’s nachts, omdat het iets los maakt bij mezelf. En daar komt dan weer een blog uit voort over wakker liggen .
Over emoties en diepere gedachten praten en schrijven is niet voor watjes en huilebalken. Ja, het vraagt eigenlijk toch wel een beetje moed. Ik ga dus dapper door met Levenskunst in 2019, tegen de stroom oneliners in. De inspiratiebron kan eigenlijk nooit uitdoven, dat is het leven zelf.
En, dierbare lezer, als je het gepaste emoticon niet vindt om te reageren op een schrijfsel: mijn deur staat altijd open voor een échte babbel. Kwestie van gelijk over te steken. Dan ontmoeten we elkaar ergens in het midden.
Levenskunst 
Geef een reactie