Verslaafd

Jasper zingt en ik kan wel janken. Omdat ik het zo schoon vind. “I need to live more, feel my heart race.” Wel, ik voel mijn hart racen. We maken één van de warmste zomers sinds jaren mee en ik zit met kiekevel te luisteren naar het “Night Prayer” album van Jasper Steverlinck terwijl de avond valt en mijn citronella kaarsjes de muggen op afstand proberen houden. Jasper S doet me wat denken aan Jeff Buckley. Daar zit ik in halve trance met mijn hoofdtelefoon op, ogen dicht, écht te luisteren. Niks verstand, 100% gevoel. Alleen de avondbries voelen en de muziek.

Al sinds mijn kindertijd ben ik muziekverslaafd. Gewapend met mijn roze (!) radio (gekregen van papa) en cassettes wachtte ik geduldig tot mijn favoriete liedjes gespeeld werden en ik ze kon tapen. Ik pluisde de radio playlists uit die toen nog in Humo verschenen. Later luisterde ik uren naar cds; een nieuwe aankoop van een album was altijd een wel overwogen beslissing. Mocht ik in god geloven, ik zou zeggen dat apple music vandaag een godsgeschenk is voor een muziekverslaafde als ik. Een heel muzikaal universum instant toegankelijk. Ja, dat moet dicht bij de hemel komen (zou die misschien toch bestaan?).

Mijn leven voelt een beetje als één grote soundtrack, want altijd grijp ik terug naar muziek. Als ik me blij voel of net miserabel, het niet goed weet of de dingen net heel helder zie. Soms zijn alle woorden gesproken en kan alleen muziek nog iets toevoegen. Voor elke mood is er wel iets te vinden. Rock, pop, soul, …oud of nieuw. Van Aretha Franklin en Marvin Gaye tot Pink Floyd, Buena Vista Social Club en The War on Drugs. Niets zo helend als je helemaal wentelen, onderdompelen in muziek. Je eens goed laten gaan, in misère of net in opperste geluk.

Mijn muzikale gulzigheid is groot. Ik heb het van geen vreemden. Een tijdje geleden gidste mama me door haar Spotify playlist, van Leonard Cohen tot Leon Bridges. En Fleetwood Mac. Ik zei haar dat ik Albatross zo’n mooi nummer vind. Zegt zij: “Ja, dat mag je later op mijn begrafenis spelen. En ook …,” “Jaja, Sitting on the dock of the bay van Otis Redding, ‘t is al goed,” vul ik aan. Elkaar door en door kennen is ook weten welke muziek op elkaars levenssoundtrack staat. Maar aan het einde wil ik nog lang niet denken.

Voor veel mensen is muziek een achtergronddingetje, voor mij is het zo essentieel als eten en drinken. Soulfood. Dat ik zelf niet bepaald gezegend ben met muzikaal talent is wat een gemis. Ik heb een gitaar maar daarmee is ook alles gezegd. Een paar akkoordjes tokkelen lukt nog en occasioneel volg ik eens een lesje bij Marty Schwartz op YouTube. En zingen? Vals ja. Daar waag ik me alleen aan als ik solo in de auto zit of op een trouwfeest in een polonaise word meegesleurd. Het musiceren laat ik wijselijk over aan anderen. Ik ga met plezier naar concerten, bij voorkeur in kleinere zalen waar je de muziek veel beter voelt. Een goed concert kan me nog dagen een boost geven. Het heeft bijna iets bovenmenselijks (goddelijk zou ik zeggen als ik in god geloofde).

Ja, er zijn zo van die verslavingen waar je helemaal niet van af moet kicken. Chocolade. Boeken. Schriftjes. Schrijven. Reizen. En muziek.