"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het lange weekend begint, maar ik voel het nog niet. De werkweek is lang en druk geweest. En mijn gedachten, ik weet eerlijk gezegd vaak niet precies waar ze zijn, ergens tussen overal en nergens. Met een zwaar hoofd en een volle laptoprugzak stap ik van mijn auto naar de voordeur. Meteen zie ik het.... Lees verder →
Op kousenvoeten komt ze het podium op. Letterlijk. Ze draagt dikke sokken en een comfortabel groen huispakje. Haar haar is nonchalant opgestoken. Alsof ze klaar is om zich in de zetel te nestelen onder een dekentje. Maar de spotlights zijn op haar gericht. Het publiek wacht en kijkt, de oren gespitst. Naima Joris gaat zitten... Lees verder →
Daar staat hij aan de vleestoog, gebogen over worsten en gehakt, winkelkarretje nonchalant geparkeerd. Hij neuriet. Nee, hij zíngt. Niet overdreven luid, maar ook niet stil. ‘If you wanna know if he loves you soooo, it’s in his kiss, shoop shoop shoop shoop, that’s where it iiiiis.’ De wereld brandt, verdrinkt, vergaat en terwijl klinkt... Lees verder →
Een mannenhoofd voor de helft van de prijs, keuze uit drie modellen. Het is werkelijk een koopje voor de liefhebbers. In de antieke snuisterwinkel hangt de geur van oude spullen en vergeeld papier. In de ene hoek overheersen protserig goud en sierlijke krullen, in de andere donker hout en porselein. Er wordt gestapeld en geëtaleerd... Lees verder →
‘De tijd is hier stil blijven staan sinds donderdag,’ zeg ik met een blik op de scheurkalender in de ziekenhuiskamer. Het is vandaag al zaterdag. Ik scheur 25 en 26 juni los. Tussen de flauwe moppen staat een zin van Victor Hugo. Ook de donkerste nacht eindigt met het opkomen van de zon. Ik toon de... Lees verder →
Mijn stappen weerkaatsen in echo’s aan het verlaten tankstation. Dat is me nooit eerder opgevallen. Allicht omdat die echo altijd verloren ging in het geraas. Het moet 100 jaar geleden zijn sinds het hier aan de steenweg zo stil was. Het is bijna half 7 ’s avonds en ik ben één van de weinige mensen... Lees verder →
Het landschap is gehuld in schaduwen. Dikke regendruppels vallen neer op de voorruit, vergezeld door het monotone geluid van de ruitenwissers. Ik rij, alleen in de auto, de weg voor mij uitgestrekt. De avond heeft de regen mee gebracht, na een dag vol herfstzon. Hoewel het druk is op de snelweg, geniet ik van deze... Lees verder →
Ze danst met een overgave die aandoenlijk is. Haar fijne armen en benen volgen een patroon van bewegingen, haar gezichtje toont concentratie en emotie terwijl ze mee lipt met Miley Cyrus op “Nothing breaks like a heart”. Een stevige beat met een gevoelige boodschap. Acht is Loes nu en ze heeft voor deze zomervakantie haar... Lees verder →
Met breed gespreide armen en een grote glimlach om zijn mond verwelkomt Domenico onvermoeibaar de inwoners en passanten in zijn geboortestad Polignano a mare. Hij staat met zijn rug naar de diepblauwe zee gekeerd en als je heel goed luistert dan hoor je hoe hij in de bries zingt: Volare, oh oh! Cantare, oh oh!... Lees verder →
Het is zondag. Een heerlijk zonnige zondag. En ik zit buiten patatten te schillen en groentjes te snijden, de zachte voorjaarswarmte opnemend met elke vezel van mijn lijf. Ik bedenk hoe belachelijk gelukkig ik mij voel in dat moment, zo patatten schillend in de zon, op de achtergrond Marvin Gaye uit de muziekboxen, de was... Lees verder →
Levenskunst 