Feezboek

“Wat gaat er door je hoofd, Petra?” vraagt Facebook mij. Beste Feezboek, ge moest eens weten. Wat er door mijn hoofd gaat, dat past niet altijd in uw universum. Weet je Facebook, soms heb ik schoon genoeg van u. Dan vraag ik me af wat je me bijbrengt. Of je niet puur tijdverlies bent. Je hebt een schone missie geformuleerd: ‘de wereld verbinden, zodat we mekaar allemaal beter leren kennen en verstaan’, maar ik voel het niet, zie het niet. Soms verwaarloos ik je. Dan wordt er niks gecheckt, niks gepost, niks geliked, niks geshared. Ik heb je net nog een hele maand compleet genegeerd. En uw zuster Instagram ook. App van de smartphone gehaald en al. Disconnect to reconnect, zoiets. Laagterecord in schermtijd (ja, dat daar zelfs een term en persoonlijke statistieken voor bestaan nu, het zegt genoeg). Het deed deugd, de social digital detox. Soms is het me gewoon te veel allemaal, die eindeloze stroom van … ja van wat eigenlijk?

Je sluipt het leven binnen. Kleine momentjes lijken het. Onbenullig. Maar al die kleine momentjes samen tellen op. Niet alleen in tijd, ook in ballast in mijn hoofd.

Elke dag toon je me heel veel dingen die ik niet moet weten. Soms écht gewoon niet wil weten. Ofwel heb ik teveel foute Feezboek vrienden (sorry, friends :-)), dat zou ook kunnen.

Je vertelt me wanneer het gaat regenen in het Brussels Gewest en ik dus best een paraplu meeneem, bezorgd als je bent. Je denkt me te kennen. Viert regelmatig ‘vriendschappen’ met mensen die ik amper ken. Je zegt dat je om mijn privacy geeft (leugenaar die je bent). Je toont me algoritmisch herinneringen waar ik niet altijd aan herinnerd wil worden. Grappig ook, hoe je me de mogelijkheid geeft om ‘vrienden’ 30 dagen te snoozen. Een zalvend woordje om eigenlijk te zeggen dat ik mensen botweg uit mijn blikveld kan bannen wanneer ik het beu ben om te zien wat er ‘door hun hoofd gaat’, maar je blijft er wel ‘vrienden’ mee, laat je weten. Beetje hypocriet, niet?

Beste Feezboek, ben ik nu te streng? Gooi ik het kind nu met het badwater weg (of hoe zeggen ze dat)? En als je me zo op de zenuwen kunt werken, waarom laat ik je dan gewoon niet links liggen? Ik denk dat het antwoord is dat ik een mens ben en mensen hebben zo hun zwakheden. Het is de gedachte dat je misschien ergens toch iets mist. Dat je op een schijnbaar verloren moment toch even onder de mensen bent en toont ‘hé, ik ben er ook en ik wil ergens mijn plekje in dit schouwtoneel.’ En ja, ik ben best nieuwsgierig. Ik verwonder en verbaas me over wat mensen zoal delen. Ja, nu we zo eerlijk spreken, ik ben een beetje een geniepigaard: ik observeer veel meer dan ik zelf deel (zoals het overgrote merendeel van de Feezboekers, we zijn eigenlijk allemaal stiekemerds). En toegegeven, soms is het zelfs interessant of ontroerend of grappig wat ik zie.

Maar nu ik je een maand genegeerd heb, sta ik eigenlijk niet te springen om je weer toe te laten. Ik heb je niet gemist (sorry als dat kwetsend overkomt, ik ben eerlijk).

Met een job in communicatie kan ik je helaas niet blijven negeren. En ik heb je ergens nog nodig, om mijn Levenskunst schrijfsels te delen bijvoorbeeld. Want hoe bereik je dezer dagen mensen als je niet social wilt gaan en ook geen beroemdheid bent die gewoon gevraagd wordt? Daar heb je me dus toch vast, verdorie. En het moet gezegd: je trekt aan mijn mouw als het volgens jou weer vééél te lang geleden is sinds ik iets van mij heb laten horen (ik zou bijna gaan geloven dat je me dan mist). Als goede vriend bied je me ook korting aan om advertenties te plaatsen, waarvoor dank. Maar toen ik wou ingaan op je aanbod weigerde je wel omdat je mijn taalgebruik te grof vond. Die Fuck in de titel choqueerde je blijkbaar. Sorry, ik dacht dat je wel meer gewend was. Flauwerik.

Beste Feezboek, ik ga het hier bij houden. Zo’n lange tekst ben je uiteindelijk niet gewoon, ik wil je dus niet te hard op de proef stellen. Laten we het er op houden dat ik je voorlopig in mijn leven hou (en uw zuster Instagram ook). Met mate. En maar heel af en toe zal antwoorden als je me vraagt ‘wat er door mijn hoofd gaat’ (alsof jou dat werkelijk wat kan schelen, right?). Dat deel ik bij voorkeur toch nog altijd in ‘t echt met een selectie van mensen volgens mijn eigen persoonlijke algoritme. Het wordt dus een saai Feezboek jaaroverzicht voor mijn profiel, dat weet ik nu al.

Maar toch bedankt dat je’t mij laat weten wanneer het gaat regenen.