Billenknijpers

Ze was in het bos gaan wandelen op haar vrije dag, vertelt ze. Alleen. Ze had een ontmoeting gehad met een ree. Een magisch moment. Hoewel ze de wandeling prachtig vond, was ze ook op haar hoede geweest. Zelfs opgelucht toen ze uiteindelijk weer veilig in de bewoonde wereld kwam, want niemand zou haar gehoord hebben als ze daar een man was tegengekomen met verkeerde bedoelingen. “Je maakt jezelf best zo onaantrekkelijk mogelijk als je alleen op wandel gaat,” zegt ze half schertsend, half serieus.

Het doet me denken aan een vriendin die in onze tienerjaren vertelde hoe ze scheel keek als ze op het verlaten stukje weg fietste tussen onze dorpen, in de hoop dat dat mannen met slechte bedoelingen zou afschrikken. Op één manier moest ik daar heel hard om lachen. Het was hoe ze dat dan zei en mijn levendige voorstelling van dat tafereel. Maar ook ik fietste dat stuk tussen de velden altijd als Speedy Gonzales. De gruwel van Dutroux en consorten nam in die periode onze onbezorgdheid weg. Gelukkig zijn wij daar nooit vieze mannen tegengekomen en ik heb nooit gehoord dat daar iets was gebeurd, maar het zijn de slechte verhalen van andere meisjes en vrouwen op andere plaatsen die je bewust en onbewust meedraagt.

Als meisje weet je al heel snel dat je kwetsbaarder bent, dat slechte dingen kunnen gebeuren gewoon omdat je vrouw bent.

Zelfs als je angst niet laat overheersen, mag je niet naïef zijn. Verschillende van mijn vriendinnen leven alleen of zijn vaak alleen op pad. Wij zijn geen tere, schrikachtige vrouwtjes die niet buiten de deur durven komen. Maar het feit dat wij als vrouwen bewust afwegen of we een lange boswandeling wel in ons eentje kunnen doen, of we wel alleen naar dat concert kunnen gaan (in de tijd dat er nog concerten waren) en zo laat in het donker naar de parking lopen, doet ons nadenken. Zo hoort het niet te zijn.

Een vriendin die de wereld rondreist om reisartikels te schrijven, volgde een jaar krachttraining. Ze heeft lang blond haar, lange benen en spieren van staal.

Als vrouw alleen op pad gaan, is dat om problemen vragen? Nee, wij vragen niets. Enkel om met rust gelaten te worden. Hou uw handen thuis, en andere lichaamsdelen ook. Elke vrouw kent de spanning als je op een verlaten plaats een passant ziet afkomen en dan de opluchting als je ziet dat die passant een vrouw blijkt te zijn, geen man. Het is als een radar die altijd aan staat. En af en toe gaat het alarm af.

Het is een kansberekening, waarbij mijn vriendinnen en ik ervan uitgaan dat het risico om verkeerd manvolk tegen te komen klein is.

Het zijn alleen de slechte verhalen die aandacht krijgen. Al die keren dat een vrouw veilig thuiskomt, dat is geen nieuws, vertellen we onszelf. Zo proberen wij onze eigen framing te sturen, wars in tegen akelige nieuwsberichten en verontrustende getuigenissen in opsporingsprogramma’s. Toch zijn er dagelijks incidenten die niet ok zijn en die gebeuren zonder dat iemand er aandacht voor heeft. Het zijn misschien niet zozeer de stille bossen en velden waar vrouwen op hun hoede moeten zijn. Het gevaar zit vaker in eigen huis, bij bekenden zelfs. Of in drukke stedelijke plaatsen, treinstations en het openbaar vervoer.

Te midden van medereizigers en passanten wordt er in je billen geknepen. Of in een lege coupé met zeeën van plaats komt er een man naast je zitten en vraagt of je wilt neuken in het toilet. Dat zijn de verhalen die vrouwen verzwijgen of hoogstens vertellen aan een vriendin.

Mijn eigen ervaringen met grensoverschrijdend gedrag zijn gelukkig beperkt. Ik heb wel eens een grijpgrage hand weggeduwd en toespelingen aangehoord die mij onbehaaglijk deden voelen. En in Brussel-Noord beet ik van mij af met een “Laat mij gerust!” toen een viezerik zich aangetrokken voelde tot zowel mijn billen als mijn laptop. Maar er is niets dat mij achtervolgt. En dat is voor veel vrouwen anders. Actrice Maaike Cafmeyer vertelde onlangs nog op roadtrip in de Columbus aan Wim Lybaert hoe ze jaren geleden ‘s nachts door een man van haar fiets werd gesleurd. “Ik verlamde helemaal van de angst. Ik was niet daadkrachtig en ik greep niet naar zijn ballen. En ik heb ook niet op hem geklopt.” Ze werd betast door een viezerik, omdat ze vrouw is en de pech had daar op het verkeerde moment voorbij te komen.

Wim luistert, zit bedachtzaam aan het stuur van de bus en zegt uiteindelijk: “Ik wou dat ik iets kon zeggen als vent.” Maar hij hoeft niets te zeggen, luisteren is een begin. En misschien moeten wij vrouwen dit soort ervaringen niet alleen vertellen aan andere vrouwen, maar ook aan de mannen in ons leven. Er zijn overigens ook mannen die slachtoffer zijn van seksuele intimidatie en geweld. En die verhalen worden nog minder gedeeld, omdat het niet strookt met het stereotype van de man als jager. Dubbele schaamte voor de getroffen man.

Mijn vriendinnen en ik, wij blijven wandelen en de wereld verkennen, alleen en samen. En als we ergens met een man rondlopen zal dat niet zijn om ons te beschermen, maar omdat we die man fijn gezelschap vinden.

Vrouwen en mannen, wij hebben elkaar veel te bieden.
Zoveel meer dan billengeknijp. Al is dat op zich ook niet verboden, zolang het met wederzijdse toestemming en plezier is.

Foto: Jake Melara