"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Op het perron wacht ik, in de winterzon. Brussel heen en terug. Op het middaguur is het rustig reizen van het lokaal station naar de stad. Het is de trein van de tussenstops. Ik zou de presentatie voor de namiddag nog een laatste keer kunnen bekijken, maar in plaats daarvan staar ik uit het raam.... Lees verder →
Achter de kleine deur in de hoge muur schuilt een wilde tuin, een oase van rust midden in de stad. Niemand die vermoedt dat hier appel- en perenbomen staan. Vanop de trappen van het achttiende-eeuwse tuinhuis zie ik hoe de wind de takken van de fruitbomen beroert en de was van de gastvrouw aan de... Lees verder →
Door de regenbui komt ze naar mijn auto gelopen, kijkt of ik het wel ben, al betwijfel ik of ze dat werkelijk kan zien. Ik wuif toch maar ter bevestiging. Ze opent het portier en neemt met een zucht van opluchting plaats op de passagiersstoel. Haar pupillen zijn zo groot dat haar ogen zwart lijken.... Lees verder →
Ze was in het bos gaan wandelen op haar vrije dag, vertelt ze. Alleen. Ze had een ontmoeting gehad met een ree. Een magisch moment. Hoewel ze de wandeling prachtig vond, was ze ook op haar hoede geweest. Zelfs opgelucht toen ze uiteindelijk weer veilig in de bewoonde wereld kwam, want niemand zou haar gehoord... Lees verder →
"Een reminder voor mezelf en alle mensen rondom mij. Dat ik mezelf eerst zet. En dus wat vaker 'nee' zeg. Dat wie me geen energie geeft, er van mij momenteel ook geen zal krijgen. Dat ik spaarzaam om ga met wat ik te geven heb," schrijft K op haar Facebookpagina. Klaar en duidelijk. En ik... Lees verder →
Mijn overgrootouders, Warre en Anna, leerden elkaar kennen op de dorpskermis. Ging het toen ooit anders? De details ken ik niet, maar er kwam uiteindelijk een huwelijk van en drie kinderen. En ook een buitenechtelijk kind. Want eigenlijk waren ze doodongelukkig. Maar in die tijden was trouwen nog echt ‘tot de dood scheidt’. En zo... Lees verder →
Levenskunst 