"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
De zin valt door de brievenbus op mijn deurmat, vermomd als een kerst- en nieuwjaarskaartje met merry & happy wensen. Het zijn niet de voorgedrukte wensen die mij stil doen staan, maar de woorden die de kaartschrijver op het linker binnenflapje van de kaart heeft gezet. E bello vivere perché vivere é comminciare, sempre, ad... Lees verder →
‘Hoe gaat het met jou?’ klinkt het achter mij. Ik duw net mijn voordeur open om de boodschappentassen binnen te zetten. Twee van mijn buurvrouwen zijn het pleintje opgewandeld uit de ondergrondse garage en houden halt. Ze komen terug van ergens, een paar zakken in de hand, om zich dan elk weer terug te trekken... Lees verder →
Het meisje moet een jaar of vijf zijn. Met haar korte beentjes trapt ze energiek het fietsje – met ondersteunende zijwieltjes – vooruit zoals alleen kleuters dat kunnen doen. Aan mijn voordeur op het pleintje, waar ik net de bloemen aan het gieten ben, houdt ze halt. Ik ken haar. Het is een guitig kind,... Lees verder →
Er zijn zo van die boeken. Zeldzame pareltjes. Lang nadat de laatste bladzijde, het laatste woord is gelezen, zindert het verhaal nog na. Het zijn zo van die boeken waar je een tijdje in kan leven. De sfeer, de personages en hun belevenissen, ze blijven plakken. Niet te verwarren met gewoon goeie boeken die blijven... Lees verder →
Levenskunst 