Leven is mooi

De zin valt door de brievenbus op mijn deurmat, vermomd als een kerst- en nieuwjaarskaartje met merry & happy wensen. Het zijn niet de voorgedrukte wensen die mij stil doen staan, maar de woorden die de kaartschrijver op het linker binnenflapje van de kaart heeft gezet. E bello vivere perché vivere é comminciare, sempre, ad ogni istante. Lees de zin nog eens, staat er. Lees hem, traag.

Leven is mooi omdat leven beginnen is, altijd, op ieder moment.

De woorden komen binnen. Ze zijn van de schrijver Cesare Pavese. In al hun eenvoud gaan ze recht naar mijn hart. Er zijn momenten, soms hele periodes, waarin het moeilijk is om te zeggen: ‘leven is mooi’. Toch is leven mooi. In elk moment ligt een kans om er iets van te maken, te midden van alle imperfectie en dingen die je anders zou willen.

Zelfs in 2020, een jaar dat al is uitgemaakt voor klotejaar, kutjaar, zelfs ‘het jaar dat we dood waren’*, kon het leven mooi zijn, ondanks gemis, onzekerheid, momenten van radeloosheid en veel te veel solitaire uren. Mijn familie en vrienden bleven gezond. Ik hield de hand van mijn oma vast toen we niets meer konden zeggen. Ik vond energie en troost in de natuur, wandelde mijzelf doorheen de seizoenen, ving het gouden zonlicht in bossen en velden. In goed gezelschap dwaalde ik op magische avondtochtjes, ging picknicken in winterse mist, richtte mijn blik op de nachtelijke hemel en bewonderde de planeet Mars. Na een klote 2019 leerde ik me meer richten op wat er wel is dan op wat er niet is en misschien nooit zal zijn. Ik introduceerde ‘margedagen’ om meer te doen van dat waar ik steeds naar terugkeer als er geen ‘moeten’ is. Ik voelde dat ik niet alleen ben, ook al lijkt dat zo op grijze dagen in een stil huis.

Leven is mooi. Niet te verwarren met: leven is de hele tijd gelukkig zijn, leven is nooit radeloos zijn, leven is altijd feest.

Het mooie laat zich zien precies omdat er donkere keerzijdes zijn. Geen zon zonder schaduw. Geen zomer zonder winter. En altijd is er een kans om te beginnen. Het beginnen ligt doorgaans niet in grote omwentelingen. Grote kantelpunten zijn zeldzaam. Het beginnen start in een manier van denken en voelen en zit in honderden alledaagse dingen. Beginnen is soms niet meer dan de deur opendoen, toch gaan wandelen en iemand groeten hoewel je je een beetje verlaten voelt. Beginnen is de tijd nemen om je koffie traag te drinken in de ochtendzon terwijl je luistert naar de vogels.

Cesare, de man die de mooie zin uit zijn pen liet vloeien, had moeite om te leven zoals hij schreef. Een overdosis slaappillen werd hem zeventig jaar geleden fataal. Ergens wordt hij omschreven als een ‘neurotische kwast die vooral tegen zichzelf vocht’. Die omschrijving doet hem misschien teveel onrecht aan. Schrijvers zijn ook maar mensen. Zijn boeken zitten vol hunkeren en wachten op het leven. Achteraf blijkt die hunkering het leven zelf.

Leven is simpel. Leven is complex.
Leven is mooi omdat leven beginnen is, altijd, op ieder moment.

Lees de zin nog een keer, traag. En begin.

*Béatrice Delvaux, De Standaard, 12 december