"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Ergens achter mij wordt er gegromd en gekreund. Oerkreten zijn het. Gevolgd door een zucht van verlossing en het geluid van metaal dat tegen de grond botst. Er is zonet een man bevallen van een grote, zware schijf. Of zo lijkt het toch. "Push yourself!!" klinkt het vanuit een andere hoek. GOGOGO!!!! Ik ben op... Lees verder →
E. en ik hebben elkaar in tijden niet gezien. Zo lang niet dat ik haar bij aankomst op onze midweekse lunchplek een cadeautje overhandig. In kerstpapier. Het exemplaar van mijn boek Kommerkwel dat vorig jaar in december kerstmansgewijs in haar brievenbus had moeten belanden, maakte een retour naar afzender. 'Vrolijk kerstfeest!' had ik geschreven op... Lees verder →
In het oranje schijnsel van de straatlamp staat een man. Hij staart naar de straatstenen. Ik nader hem, op een rustig drafje, met een klein beetje argwaan. Veel later op de avond dan voorzien heb ik mijn loopschoenen aangetrokken. Er is niemand. Behalve de man die naar de grond staart. Wanneer ik hem passeer, kijkt... Lees verder →
Op het moment dat de lange, ranke man in de roze trui de spirituele beats door de boxen laat galmen met een steeds herhalend ‘hare krishna, hare krishna’ weet ik dat ik hier niet op mijn plaats ben in de voormalige nonnenkapel. Het is maar de vraag of ik überhaupt op mijn plaats kan zijn... Lees verder →
Ik ben een avondloper. Ik kom naar buiten in het schemer, wanneer de duisternis valt. Ik hou van de stilte in de straten van het dorp, ’s avonds als de drukte van de dag is gaan liggen. Het is een tochtje langs zoveel plekken van betekenis: het huis waar we woonden toen ik peuter was,... Lees verder →
Levenskunst 