"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
De volle maan schijnt door de bomen. L en ik stoken een kampvuurtje op. We zijn op de vlucht voor de buitenwereld, de wereld waarin wij nu al een jaar veel te veel tijd alleen doorbrengen, op lokale paden vaak solo en soms in gezelschap kilometers aaneenrijgen onder onze wandelzolen en bij momenten wanhopig worden... Lees verder →
De stilte overvalt me die zondagmorgen. De nacht bracht onrustige dromen. Ze blijven hangen in het vale ochtendgrijs. Er klinkt in huis geen stem, geen geschuifel, geen bestekgekletter. Er is geen aroma van vers geschonken koffie om mij vanonder de dekens te lokken. Er hangt een grijze stilte. Ik heb geen zin om te ontbijten... Lees verder →
De lente blaast warm en koud. Tussen helderblauwe lucht en mist. Elk jaar wacht ik vol ongeduld op deze seizoenswissel, maar het voelde nog nooit zo vreemd. Op een late namiddag, amper beseffend welke dag het eigenlijk is, zit ik op de dorpel van mijn voordeur in de zon. Met een boek op mijn schoot... Lees verder →
Spoiler alert. Het lezen van deze Levenskunst kan nefast zijn voor uw feestvreugde. De laatste weken van het jaar en de eerste van het nieuwe jaar: ik vind er weinig aan. En elk jaar precies een beetje minder. Dat zou je vroeger niet gedacht hebben als je mij bezig zag. Ik was de grote versierder.... Lees verder →
Er zijn zo van die boeken. Zeldzame pareltjes. Lang nadat de laatste bladzijde, het laatste woord is gelezen, zindert het verhaal nog na. Het zijn zo van die boeken waar je een tijdje in kan leven. De sfeer, de personages en hun belevenissen, ze blijven plakken. Niet te verwarren met gewoon goeie boeken die blijven... Lees verder →
Ze stond daar wat verloren op de ziekenhuisgang rond te draaien. Een oudere mevrouw. Andere mensen lopen langs haar heen en zij blijft staan. Het is een lange dag op buro geweest en ook ik ben redelijk gehaast. Want de zon schijnt en ik wil nog van de avond gaan genieten. Maar deze mevrouw die... Lees verder →
Levenskunst 