Nabijheid

De stilte overvalt me die zondagmorgen. De nacht bracht onrustige dromen. Ze blijven hangen in het vale ochtendgrijs. Er klinkt in huis geen stem, geen geschuifel, geen bestekgekletter. Er is geen aroma van vers geschonken koffie om mij vanonder de dekens te lokken. Er hangt een grijze stilte.

Ik heb geen zin om te ontbijten aan de nieuwe tafel die opeens veel te groot lijkt.

Bij het keukenraam drink ik een kop dampende zwarte koffie, uitkijkend over het lege plein. De wereld is verlaten.

Het grauwe buitendecor is allesbehalve uitnodigend en de weerman voorspelt regen. Grijze stilte laat zich echter niet verjagen tussen vier muren. Bovendien, wie veel naar weermannen luistert, komt te weinig buiten. Ik haal mijn moed en mijn wandelschoenen uit de kast.

Al snel liggen de straten van het dorp achter mij. Door bossen en velden gaat het tochtje, maar het zonlicht speelt vandaag niet met de herfstbladeren. Nu en dan passeren er andere wandelaars, gezinnen en koppels, helemaal opgaand in hun eigen bubbel. Zij hebben geen oog voor een solivagant*. Hoogstens een zweem van een glimlach kun je krijgen.

De grijze stilte blijft me achtervolgen en wandelen blijkt niet de verhoopte remedie.

Er hangt motregen in de lucht en ik versnel mijn tempo. In een wei langs een kronkelend straatje staat een zwarte merrie, helemaal alleen. Paarden schenken zelden aandacht aan voorbijkomende wandelaars, maar deze black beauty is anders. Ze houdt me in de gaten. Ik vertraag. Rustig komt ze aangewandeld, kauwend op wat gras. Aan de omheining hou ik halt. Dichter en dichter komt ze, tot enkel de draad ons scheidt. Ze steekt haar prachtige kop vooruit. Ik reik mijn hand uit en aai. Daar staan we, vrouw en merrie, hoofd en kop dicht bij elkaar.

Ik kijk naar haar grote, rustgevende paardenogen, leg mijn hand op haar warme snuit en spreek haar zachtjes toe. Nabijheid, een aanraking zonder nadenken, hoe lang is dat geleden?

Een paar minuten staan we bij elkaar, tot ik weer in beweging kom. ‘Dag beauty,’ fluister ik dankbaar. Langs de omheining loopt ze een stukje mee, tot ze niet meer verder kan. Wanneer ik de bocht omsla en achteromkijk, staat ze er nog steeds. Het is alsof ze mij uitwuift, de prachtige zwarte merrie die met haar grote ogen grijze stilte helpt verjagen.

*solivagant: a lone wanderer

Foto: Julissa Helmuth