"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Ik heb altijd gevonden dat de nacht iets troostend heeft. Het jachtige van de dag maakt plaats voor duisternis, stilte en rust. Of zo zou het toch moeten gaan. Los van het feit dat je lichaam en geest slaap nodig hebben om gezond te kunnen zijn, vind ik slapen heerlijk. Vooral in de winter. Als... Lees verder →
“Nog drie sessies en het zit er op,” zegt de kine die ochtend van wat ondertussen aanvoelt als mijn vijfhonderdste afspraak. Anderhalf jaar geleden kwam ik zijn praktijk binnen met een linkerarm die ik amper nog omhoog kon heffen. Het begon met een pijnlijke schouder (“Gaat wel voorbij!” dacht ik optimistisch naief) en op een... Lees verder →
Ik dacht dat ik een weekje moest rusten. Want ik was moe. Heel erg moe. Meer dan zes jaar geleden is het nu. Ik zat aan mijn computer en het blad bleef leeg. De woorden kwamen niet meer. Niet bepaald handig in een communicatiejob. Ik voelde het bloed suizen in mijn oren. Mijn handen trilden.... Lees verder →
Ik ben een avondloper. Ik kom naar buiten in het schemer, wanneer de duisternis valt. Ik hou van de stilte in de straten van het dorp, ’s avonds als de drukte van de dag is gaan liggen. Het is een tochtje langs zoveel plekken van betekenis: het huis waar we woonden toen ik peuter was,... Lees verder →
Eén voor één komen we op onze kousevoeten binnen en rollen ons matje uit in een grote cirkel op de vloer van de turnzaal. Iedereen heeft zowat zijn vaste plek en één plaats wordt steevast voorbehouden voor onze yoga lerares Hélène. Stipt om 20.30 uur komt ze als laatste binnen en plaatst vier kaarsjes in... Lees verder →
Levenskunst 