"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het dorpskerkhof met het oude gietijzeren hek en de rode bakstenen muren ligt er zoals altijd verlaten bij. Het is een plek waar ik enkele keren per jaar langsga, een stille roep van de grafstenen volgend. Het zijn korte, ongeplande bezoekjes waarbij ik mijn overgrootouders en grootouders in gedachten groet, los van ook maar enige... Lees verder →
De loodzware zwarte telefoon moet meer dan 60 jaar oud zijn. RTT56 staat er op de onderkant. Het is een relict uit een ander tijdperk, van voor de mens een swipend schermwezen werd. Ik stop een vinger in een willekeurig gaatje van de draaischijf en draai tot ik de ‘klik’ hoor. Ik herinner me hoe ik als... Lees verder →
Stof. Een wolk van stof. Dat was het eerste teken van een tegenligger, in de verte. Soms kwam het teken een paar keer per uur. Soms maar om de paar uur. Het was als de tegenligger kwam dat je jezelf eraan moest herinneren om aan de linkerkant van de weg te blijven en niet af... Lees verder →
Daar stonden we. Zeven vrouwen, zeven koffers, in een parkeergarage ergens in Barcelona. Dat had niemand van ons kunnen denken aan het begin van de dag. Vier jaar later herinnert Facebook me met die foto aan de bizarre roadtrip. Vermoeid en ook opgelucht dat we tot daar geraakt waren, poseerden wij vrouwen samen. De bommen... Lees verder →
Op kleine gele briefjes kribbelden we onze top secret boodschappen aan elkaar. Met codenamen en al. En wat ben ik blij dat ik die kleine vodjes papier heb bijgehouden. Nu ik 28 jaar later de boodschapjes lees die mijn broer en ik met elkaar uitwisselden komt die tijd terug. En moet ik glimlachen wanneer ik... Lees verder →
Het landschap is gehuld in schaduwen. Dikke regendruppels vallen neer op de voorruit, vergezeld door het monotone geluid van de ruitenwissers. Ik rij, alleen in de auto, de weg voor mij uitgestrekt. De avond heeft de regen mee gebracht, na een dag vol herfstzon. Hoewel het druk is op de snelweg, geniet ik van deze... Lees verder →
Levenskunst 