"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
De zin valt door de brievenbus op mijn deurmat, vermomd als een kerst- en nieuwjaarskaartje met merry & happy wensen. Het zijn niet de voorgedrukte wensen die mij stil doen staan, maar de woorden die de kaartschrijver op het linker binnenflapje van de kaart heeft gezet. E bello vivere perché vivere é comminciare, sempre, ad... Lees verder →
Op een ochtend niet zo lang geleden, op ik weet niet meer welke dag, arriveer ik op bureau. Pascal is er al. Goeiemorgen (ik). Goeiemorgen. Grijns (hij). Lach je mij uit? (ik). Grotere grijns (hij). Het is een zonnige morgen en ik draag mijn zonnebril nog. Ik besef dat dat vreemd is, zo binnen op... Lees verder →
Ergens tussen oud en nieuw las ik woorden van Jorge Luis Borges, Argentijnse dichter, schrijver, essayist. De mens is al 34 jaar dood, maar hij was zo vriendelijk om als 85-jarige neer te schrijven welke inzichten hij verworven had over het leven, welke dingen hij graag vroeger had ingezien. Het lezen van zijn woorden, met... Lees verder →
Hij zit stil, zegt niet veel. Zij gesticuleert, neemt grote happen van een chocoladebroodje. En ik kan maar niet uitmaken of ze op het punt staat om in lachen of huilen uit te barsten. Woorden zonder klank stromen uit haar mond die kauwt en half roept. Ik hoor het niet, want ik zit achter het... Lees verder →
Levenskunst 