"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Een toren van zoets en hartigs staat tussen ons in, op de tafel van de kleine koffiebar. Daar aan het raam, met uitzicht op de voorbijwandelende eindejaarsshoppers, hebben we ons genesteld. Mensen trekken rare grimassen met miezerregen en wind op hun gezicht. Dat beseffen ze zelf niet, maar wij zien het, warm achter het raam,... Lees verder →
Op het perron wacht ik, in de winterzon. Brussel heen en terug. Op het middaguur is het rustig reizen van het lokaal station naar de stad. Het is de trein van de tussenstops. Ik zou de presentatie voor de namiddag nog een laatste keer kunnen bekijken, maar in plaats daarvan staar ik uit het raam.... Lees verder →
Hij zit stil, zegt niet veel. Zij gesticuleert, neemt grote happen van een chocoladebroodje. En ik kan maar niet uitmaken of ze op het punt staat om in lachen of huilen uit te barsten. Woorden zonder klank stromen uit haar mond die kauwt en half roept. Ik hoor het niet, want ik zit achter het... Lees verder →
Levenskunst 