"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Op het perron wacht ik, in de winterzon. Brussel heen en terug. Op het middaguur is het rustig reizen van het lokaal station naar de stad. Het is de trein van de tussenstops. Ik zou de presentatie voor de namiddag nog een laatste keer kunnen bekijken, maar in plaats daarvan staar ik uit het raam.... Lees verder →
‘Hoe gaat het met jou?’ klinkt het achter mij. Ik duw net mijn voordeur open om de boodschappentassen binnen te zetten. Twee van mijn buurvrouwen zijn het pleintje opgewandeld uit de ondergrondse garage en houden halt. Ze komen terug van ergens, een paar zakken in de hand, om zich dan elk weer terug te trekken... Lees verder →
Uitgeblust zit ik in de zetel. Het is laat. Te laat voor het lokale frietkot om nog open te zijn. En daarom zit ik daar met een bord kroketten op mijn schoot. Kroketten met een klodder mayonaise. Marginaal, ik weet het. Maar ik heb er een werkweek van 80 uur op zitten, voel mij lichtjes... Lees verder →
Ons pact moet zo’n twaalf jaar geleden gesloten zijn. Volgens mij begon het die middag toen we met z'n drieën ontsnapten van ons bureau en weg zouden blijven voor een lunchpauze die meer op een halve dag congé leek. Het was een – achteraf bekeken brave – daad van protest. De grote baas had nogal... Lees verder →
"Een reminder voor mezelf en alle mensen rondom mij. Dat ik mezelf eerst zet. En dus wat vaker 'nee' zeg. Dat wie me geen energie geeft, er van mij momenteel ook geen zal krijgen. Dat ik spaarzaam om ga met wat ik te geven heb," schrijft K op haar Facebookpagina. Klaar en duidelijk. En ik... Lees verder →
Levenskunst 