"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het spijt me boom. De woorden klinken in mijn hoofd. Ik spreek ze niet uit, maar richt ze naar het bladerdak boven mij. Late septemberzon baant zich een weg door het groen dat wiegt in de wind. De wind van verandering. De zomer waait zachtjes weg om plaats te maken voor de herfst. De laatste... Lees verder →
Met een dampende koffie in de hand, genesteld in de zetel die uitkijkt over de tuin, zie ik de opkomende zon steen per steen de muur van de buren verlichten. Het belooft een zondag te worden in alle betekenissen van het woord. Ik haal adem. Ik heb het gehaald. Ik ben de winter doorgekomen. De... Lees verder →
Hoe is het mogelijk dat wij mensen keer op keer de donkere winter doorstaan? Of is het net omdat er een winter is dat we zo van de zomer kunnen houden? Zoals we een geluksgevoel kunnen ervaren omdat we ook de schaduwkant meemaken? Ik vraag het me af, mezelf lavend aan de avondzon tussen een... Lees verder →
Het is zomer en het regent. De. Hele. Tijd. Of zo lijkt het althans. Ze zijn er wel, de opklaringen. De momenten waarop de lucht toch blauw kleurt. Tot de volgende bui. Op mijn vrije dag, enkele dagen na de storm code oranje, word ik wakker bij het geluid van striemende regen en een zeurende... Lees verder →
Vandaag zag ik de herfst komen aanwaaien. Het sneeuwde bladeren uit de hoge boom in mijn tuin. In een impuls ging ik languit in het gras liggen en keek naar boven. Kleine verdroogde blaadjes dwarrelen naar beneden. Ze maken snelle pirouettes in de lucht, tot ze landen op het gras, licht als een pluimpje. Ik... Lees verder →
Ergens onderweg in dit bevreemdende 2020 zijn we in juni beland. Zo ineens. De maand staat te lezen op de kalender in mijn keuken, maar ook in de wind die het opschietende graan streelt, in het gezoem van de bijen langs de Lavandula en de Nepenta, in de droge barsten in de grond en in... Lees verder →
Ik weet dat ge weer weg zult gaan, dat doet ge altijd. En ge komt ook weer terug. Dan vind ik u een tweetal dagen gezellig - soms zelfs schoon vanuit een bepaald perspectief bekeken - voor ik u alweer beu ben en vurig uitkijk naar uw vertrek. Als het kon zou ik eigenhandig uw... Lees verder →
Ons pact moet zo’n twaalf jaar geleden gesloten zijn. Volgens mij begon het die middag toen we met z'n drieën ontsnapten van ons bureau en weg zouden blijven voor een lunchpauze die meer op een halve dag congé leek. Het was een – achteraf bekeken brave – daad van protest. De grote baas had nogal... Lees verder →
Ik herkende hem eerst niet. Een jaar eerder had ik hem nogal meedogenloos verwijderd, omdat hij te dominant was. Hij nam teveel ruimte in. Ik had hem ontworteld – dacht ik - en in stukken gebroken. En ik had niet gedacht dat hij terug zou komen. Maar daar was hij. Een doorzetter blijkbaar. Een heel... Lees verder →
Levenskunst 