Ik gaf hem water. Hij gaf mij bloemen.

Ik herkende hem eerst niet. Een jaar eerder had ik hem nogal meedogenloos verwijderd, omdat hij te dominant was. Hij nam teveel ruimte in. Ik had hem ontworteld – dacht ik – en in stukken gebroken. En ik had niet gedacht dat hij terug zou komen. Maar daar was hij. Een doorzetter blijkbaar. Een heel voorjaar lang deed hij er over om van niets tot iets te komen, tot ik hem herkende aan de prachtige bloemen die hij me gaf. Ik had hem eerst nog verward met onkruid. Maar hier stond hij nu, hij was nooit helemaal weg geweest. En ik voelde me een beetje schuldig dat ik zo bot geweest was.

Hij wou mijn tuintje blijkbaar niet verlaten en had begrepen dat hij zich wat anders zou moeten opstellen om zijn plaats hier te verdienen. En ik verwelkomde hem opnieuw. Ik gaf hem water. Hij gaf mij bloemen. Maar het was van korte duur. Er was blijkbaar toch iets geknakt en de slakken vraten hem half op. Hij had nog zo zijn best gedaan. En ik ook. Hij stond daar nu half verlept en ik nam zijn triestige staat op terwijl ik mijmerend mijn ochtendkoffie dronk op het terras. Ik wou het nog niet opgeven en knipte de dode takken en aangevreten bladeren weg. Het maakte hem weer kleiner en kwetsbaarder, maar zo verlost zijn van zijn dorre takken leek helend te werken. Hij begon aan een tweede groei. Met iets minder bloemen en wat minder hoog, maar hij was er nog wel. Ik bedacht me dat ik niet eens zijn naam kende, me niet herinnerde waar hij eigenlijk vandaan kwam. En hoe mooi het is dat iets weer kan floreren als je de moeite doet om de dode einden weg te halen. Zodat het water en het licht en de voeding uit de grond weer volledig naar nieuwe vertakkingen en bloemen kunnen gaan. Tot de herfst komt.

Niets kan eeuwig bloeien, er is een seizoen voor alles, en dat is wat mijn tuintje – hoe klein ook – me vertelt.

Ik ken er niet veel van, van tuinieren. Ik plant wat ik mooi vind en laat het groeien. Soms gaat dat grandioos mis en soms wordt het prachtig. Dan verstrengelen de takken zich in elkaar en mengen de bloemen zich zo mooi. Een beetje wildernis in de tuin is blijkbaar beter voor de biodiversiteit, dus dat zit wel goed. Het trekt vlinders en bijtjes aan. En ik hou van een wilde tuin, hoe klein de oppervlakte ook is. Soms ken ik het onderscheid niet tussen onkruid en ‘echte’ planten, maar schoon onkruid is ook niet mis.

Tuinen en alles wat zich daarin bevindt zijn nooit zomaar tuinen. Hoe bescheiden mijn stukje grond ook is, ik herken de behoefte om iets te planten, te zien groeien, de handen vuil te maken. Eens goed in aarde wroeten, bloempotten vullen en graven in de volle grond; in een zotte fantasie zie ik mezelf af en toe als tuinvrouw werken. Zo in een werksalopet en met een veeg modder op mijn gezicht. Wat stevige fysieke arbeid temidden van de natuur, ver weg van een computer of enig ander scherm. Ik deins niet terug voor spinnen en regenwormen. Gedachten worden licht en ik voel me geworteld in het hier en nu, samen met het groen. Al is er ook de belofte van morgen. “We tuinieren voor morgen, en daarna. We tuinieren vol verwachting, en daarom is het zo opbeurend. De eeuwige verbazing over de onstuimige groei, de koppige levenskracht van planten, de onstuitbare macht van de seizoenen,” schrijft Penelope Lively, een flinke tachtiger, schrijfster en tuinierster.

Dezelfde Penelope merkt op dat een tuin veel zegt over zijn eigenaar: “Aan hun tuinen zult gij hun kennen.” Wat mijn tuintje zegt? Dat ik tuinier zoals ik leef. Intuïtief. Ik haal dode takken weg. Plant af en toe iets nieuws. Geef water. Zonder plan. Ik weet – minstens – de helft van de tijd niet of ik het wel goed doe en waar het precies naartoe gaat. Soms word ik beloond met bloemen, en soms helemaal niet, hoeveel zorg ik ook aan de dag leg.

En ook al is het moeilijk te geloven wanneer er teveel dorre bladeren zijn en te weinig kleur: er komt altijd een nieuw seizoen, een nieuwe kans.

Zolang ik maar blijf tuinieren.

Levenskunst is er nu ook als boek! 114 pagina’s vol troost, relativering, ontroering, weemoed, blijheid, (wan)hoop, verwondering, verlangen. Meer info of bestellen.