"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het dorpskerkhof met het oude gietijzeren hek en de rode bakstenen muren ligt er zoals altijd verlaten bij. Het is een plek waar ik enkele keren per jaar langsga, een stille roep van de grafstenen volgend. Het zijn korte, ongeplande bezoekjes waarbij ik mijn overgrootouders en grootouders in gedachten groet, los van ook maar enige... Lees verder →
Op kousenvoeten komt ze het podium op. Letterlijk. Ze draagt dikke sokken en een comfortabel groen huispakje. Haar haar is nonchalant opgestoken. Alsof ze klaar is om zich in de zetel te nestelen onder een dekentje. Maar de spotlights zijn op haar gericht. Het publiek wacht en kijkt, de oren gespitst. Naima Joris gaat zitten... Lees verder →
Ik vind weinig fenomenen zo troostrijk en tegelijk zo energiek als de wind. De wind die soms fluistert en zachtjes streelt, dan weer huilt en wild om zich heen grijpt. Alles wat hij raakt, beweegt. Luchtdeeltjes zoeken voortdurend evenwicht. Onzichtbaar. Maar voelbaar. Wat de wind zegt, steeds opnieuw: niets blijft exact hetzelfde. Soms vallen windvlagen... Lees verder →
‘De tijd is hier stil blijven staan sinds donderdag,’ zeg ik met een blik op de scheurkalender in de ziekenhuiskamer. Het is vandaag al zaterdag. Ik scheur 25 en 26 juni los. Tussen de flauwe moppen staat een zin van Victor Hugo. Ook de donkerste nacht eindigt met het opkomen van de zon. Ik toon de... Lees verder →
Twee Japanners lopen over straat. “Wij praten soms urenlang over mos,” zeggen ze tegen reportagemaker Paulien Cornelisse voor haar programma Tokidoki. “Ja, mos bestaat al langer dan de mens. Het is kalm en vredig. Het is er altijd. Zilvermos geeft me levensadvies,” gaat de ene verder. “Ja, zilvermos, dat is echt gaaf spul,” knikt de... Lees verder →
Levenskunst 